Siðlaus HÁvaxtastefna gegn sumum

Á þessu bloggi hefur margoft verið andæft gegn þeirri hávaxtastefnu  sem rekin hefur verið hérlendis undanfarin ár. Nú eru enn einu sinni uppi hugmyndir um það hjá Seðlabanka Íslands að hækka vexti á nýjan leik "til þess að sporna við verðbólgu"!
Er fólkinu sem fyrir þessu stendur fyrirmunað að skilja eða gegna því að vaxtahækkanir hækka kostnað fyrirtækja og einstaklinga og kynda þar með undir verðbólgunni í stað þess að draga úr henni og gera þungbæra skuldabyrði enn þyngri.
Samtímis eykur það tekjur þeirra sem best standa fjárhagslega, þ.e. fjármagnseigenda.

Ég vitna hér í fyrri pistil um þessi mál frá 12.7.2011, sem greinilega á enn við:

Furðulegar hugmyndir um að hækka stýrivexti, sem seðlabankastjóri viðrar nú í fréttum, gefa því miður vísbendingar um að hann og/eða stjórn Seðlabankans hafi ekkert lært af afleiðingum hávaxtastefnunnar sem komið var á af þeim fyrir tilstilli Alþjóðagjaldeyrissjóðsins (AGS) í kjölfar bankahrunsins 2008.
Ennfremur að fræðingar þar á bæ skelli skollaeyrum við því hvernig vextir virka á rekstur fyrirtækja og heimila og neytendur.
Að minnsta kosti fara þeir ekki eftir hvorki grundvallar hagfræðikenningum um mismunandi viðbrögð við mismunandi tegundum verðbólgu, eins og hagfræðingur Arion banka og Gylfi Zoëga hagfræðiprófessor benda á og útskýra (í viðtengdri frétt mbl.is 12.7.2011), né heldur heilbrigðu innsæi. 

Það ætti að vera augljóst hverjum manni að hækkun vaxta nú, þegar mikill slaki er á efnahagskerfinu og atvinnuleysi mikið og fjárfestingar í lágmarki, myndi gera erfiðan róður fyrirtækja og heimila enn erfiðari og gera út af við enn fleiri.
Ef það er stefna Seðlabankans er þessi vaxtahækkunarógn af hans hálfu náttúrulega skiljanleg.
Hækkun stýrivaxta við þessar aðstæður hefði hins vegar í sjálfu sér engin áhrif til að minnka verðbólguna, en kyndir þvert á móti undir meiri verðbólgu sem einn kostnaðaraukinn til viðbótar við aðrar kostnaðarhækkanir sem áhrif hafa á neysluvöruvísitöluna til hækkunar; Sem síðan leiðir til enn meiri hækkunar á lánum, afborgunum og vaxtagreiðslum.

Hækkun stýrivaxta eflir hag fjármagnseigenda hinna meiri. Hækkun stýrivaxta nú eflir fyrst og fremst þeirra hag, en er öllum skuldurum í óhag, bæði fyrirtækjum og heimilum landsins og þar með efnahagslífi landsins.
Þar sem gjaldeyrishöft eru í gildi eru það ekki gild rök að halda því fram að hækka þurfi vexti til að halda inneignum erlendra aðila kyrrum í íslenska bankakerfinu. Seðlabankinn hækkaði samt stýrivexti í ofurhæðir (eftir að hafa áður hafið lækkunarferli í kjölfar hrunsins) samkvæmt tilmælum AGS þrátt fyrir gjaldeyrishöftin. Það gaf innistæðueigendunum vaxtatekjur sem sliguðum skuldurum var gert að borga í ofanálag við snögghækkaðar verðbætur lána sinna og stökkbreyttar skuldir. Þessari viti firrtu hávaxtastefnu seðlabankamanna, að því er ætla mætti lénsherra erlendra fjármálaafla, þessari aðför að skuldsettu efnahagslífi landsins, þarf að andæfa af krafti og hörku. Hvar eru talsmenn Íslendinga?

Spá stýrivaxtahækkun

Keppinautar frystir

Nóbelsverðlaunahafinn Nouriel Roubini, Doktor Dómsdagur eins og dárungarnir kalla hann, bendir hér á vandamál evru-myntkerfisins í Evrópu sem hann telur að muni fyrr en síðar splundrast niður í upphaflegar frumeindir sínar, eigin gjaldmiðla landanna.
Þetta muni fyrst gerast hjá þeim löndum sem eigi nú erfiðast með að aðlagast nýjum veruleika á lánsfjármörkuðum þar sem þau standa á tánum í skuldasúpu sinni  upp í háls.

Þessi erfiða og sársaukafulla staða verst settu landanna á evrusvæðinu er ekki síst sökum þess að þau hafa ekki eigin gjaldmiðil til að nýta til að bregðast versnandi samkeppnisstöðu.
Hvað það var, sem helst orsakaði verri samkeppnisstöðu sumra evrulanda í samanburði við önnur evrulönd eftir upptöku þeirra á hinni sameiginlegu mynt, þá blasir sú nakta staðreynd við núna að þau geta ekki gripið til gengisfellingar til að laga samkeppnisstöðu sína gagnvart öðrum löndum þar sem þau hafa ekki eigin mynt; Eðli málsins samkvæmt.

Það blasir auðvitað við að með þátttöku í sameiginlegu myntbandalagi og með því að taka upp sameiginlega mynt eins og evru er búið að frysta þetta fljótvirka samkeppnistæki, taka það úr umferð hjá meðlimalöndunum.
Það kemur sér vel fyrir þau lönd sem standa sterkast í bandalaginu og hafa öflugustu og hagkvæmustu framleiðslukerfin. Það er óskastaða fyrir þau að geta í krafti sameiginlegrar myntar fryst samkeppnisstöðu keppinautanna hvað það varðar.
Það er hliðstætt því og að losna á einu bretti við hættu af hugsanlegum skæruhernaði í stríði. Og, þetta er stríð, efnahagslegt stríð um markaði og áhrif og önnur tengd atrið milli landanna.

Dr. dómsdagur spáir efnahagslegu stórslysi

Forvarnareftirlit Alþingis - Umboðsmaður kjósenda - Alþingiseftirlitið

Á þessum þýðingarmiklu dæmum sem hér eru tíunduð af Eygló Harðardóttur og fréttamanni mbl.is sést að löngu virðist tímabært að stofna enn eitt eftirlitsapparatið, jafnvel þrjú, og væri það til þjóðþrifa í ljósi reynslunnar á störfum hins opinbera og embættismanna þess:

Forvarnareftirlit Alþingis:
Sér til þess að kanna allar hugsanlegar afleiðingar af lagafrumvörpum áður en þau eru samþykkt. Þetta varðar: 1) Útreikninga á fjárhagslegum afleiðingum fyrir ríki, atvinnulíf, heimili og einstaklinga, þ.e. alla hlutaðeigandi hagsmunaaðila, hópa og tengda aðila sem lögin taka til. 2) Könnun á hvort ákvæði stjórnarskráar eða fyrirliggjandi laga séu  brotin. 3) Annað sem máli skiptir, o.s.frv.

AlþingsEftirlitið:
Fylgist með að alþingimenn fylgist með úrskurðum dómsvaldsins, sérstaklega þeim tilvikum þar sem lög og/eða (stórkostlegir) gjörningar fyrirtækja og annarra eru dæmd ólögleg. Sér til þess að Alþingi bregðist við og grípi inn í framvindu mála eins og lög og stjórnarskrá mæla fyrir um. O.s.frv.

Umboðsmaður kjósenda:
Tekur við ábendingum kjósenda um ólögmætt og óréttmætt athæfi löggjafarvalds, framkvæmdavalds og dómsvalds.
Fylgist með hvernig stjórnmálaflokkar vinna að því að efna kosningaloforð sín og gefur einkunn fyrir framvindu hvers málefnaflokks pr. flokk með tilliti til þess sem lofað er fyrir kosningar. Staða mála samkvæmt slíkum einkunnum skulu ávallt vera aðgengilegar almenningi á Netinu. Orð skulu standa.
Skerpa á þeirri grundvallarreglu sem hér á að liggja til grundvallar og tíunduð er undir lið númer 8 í fornum ættbálkalögum sem kennd eru við Móse (Þetta var um síðir fært í letur í riti sem kallað er Önnur Mósebók 20.16, og ítrekað í Fimmtu Mósebók 5.20 ef þetta skyldi hafa farið fram hjá einhverjum við lestur á ritröðinni; á sínum tíma). Þessir fornmenn gerðu sér góða grein fyrir því hvað þurfti til að halda friði og sátt í mannlegu samfélagi. (Að vísu er mikilvægt útfærsluatriði hvernig þeim reglum verði best framfylgt, með boðvaldi eða brýningu).

Þetta er sannarlega ekkert grín.

Hætti að innheimta ólögmæt lán

Þjóðnýting á tapi

Hér virðast lífeyrissjóðir hafa fundið sniðuga leið til að varpa hluta af tapi sínu yfir á yfir á almenna skattborgara, a.m.k. tímabundið þar til betur árar hjá þeim: 
Skerða áunnin réttindi, líklega tímabundið, en án þess að greiðslur skerðist í heildina að heitið getur til viðkomandi lífeyrisþega þar sem Tryggingastofnun  ríkisins hækkar þá sínar greiðslur á móti sökum tvíeggjaðra skerðingarreglna hennar.

Skerðingarreglurnar virka í báðar áttir, bæði til lækkunar og í þessu dæmi til hækkunar á bótum þar sem tekjur lífeyrisþeganna skerðast vegna lækkunar á lífeyrissjóðsgreiðslunum.

Þetta er í reynd þjóðnýting á hluta taps lífeyrissjóðsins sem hann hefur bakað sér undanfarin ár, væntanlega tengt fjárfestingastefnu hans.
Að vísu, og vonandi, mun þetta væntanlega ganga til baka með hlilðstæðum hætti þegar lífeyrissjóðurinn verður búinn að vinna upp tapið sem orsakaði lífeyrisskerðinguna þannnig að hann hætti lífeyrisgreiðslur sínar aftur, ef skerðingarreglurnar breytast ekki með afgerandi hætti í millitíðinni.
En, á meðan verður hinn lánsfjárbústni ríkissjóður að fjármagna tap lífeyrirsjóðsins að hluta með þessum hætti.

Áunnin réttindi lækki um 7,5%

"Strandhögg"

Í fréttagrein í Morgunblaðinu í dag, 28.4.2012 s. 2, reiðir Gylfi Arinbjarnarson hátt til höggs í nafni ASÍ varðandi strandveiðar og leggur til að þeim verði hætt þar sem þær tilheyri þeim hluta kerfisins "þar sem hagkvæmni er minnst".
Ekki fylgir þó með tölulegur rökstuðningur fyrir þessari afdráttarlausu og alvarlegu yfirlýsingu, fremur en algengt er um sleggjudóma sem þessa.
Ómögulegt er því að átta sig á því á hverju yfirlýsing Gylfa byggir og í hverju meint óhagkvæmni strandveiða felst, sem færa ferskan fisk á land með hlutfallslega litlum kostnaði samanborið við frystitogarana sem brenna rándýrri innfluttri olíu við frystingu og hringsól á hafi úti.
Fellur yfirlýsingin því í þann flokk upphrópana sem marklausar verða að teljast, að minnsta kosti þar til úr er bætt með haldbærum rökum.
Óskandi er að þau komi fram svo að hægt sé að ræða um málið með vitrænum hætti á gagnsæum grunni.

Reyndar er yfirlýsing Gylfa hliðstæðu marki brennd og fiskveiðistjórnunarfrumvarpið sem hann er að gagnrýna, þar sem slíkan ítarlegan og bitastæðan rökstuðning vantar með frumvarpinu sjálfu að umtalsverðu leyti varðandi veigamikil grundvallaratriði í dæminu, svo sem um raunverulegan fjármagnskostnað og afskriftir bæði í útgerð og fiskvinnslu í bráð og lengd. Að ekki sé minnst á fjármögnunar- og lánamál núverandi fyrirtækja í stöðunni.

Hvort tveggja, rakalausar yfirlýsingar og gloppóttur frumvarpsrökstuðningur, er lýsandi dæmi um orðræðuna hérlendis um svona mikilvæga þætti í efnahagsmálum landsins, þar sem oft skortir á fullnægjandi og hlutlægt mat á málefnum sem til umfjöllunar eru og stjórnvöld eru í þann veginn að taka afdrifaríkar ákvarðanir um.

Hvað ræður úrslitum í þeim tilvikum þegar töluleg og hlutlæg rök eru af skornum skammti?
Hlutlægir hagsmunir almennings og þjóðarhagur, pólitískur meirihlutavilji sitjandi valdhafa eða önnur sjónarmið?
Vonandi hið fyrst nefnda, en maður óttast að svo sé ekki alltaf tilfellið ef rökum staðreynda og talna er áfátt.

Strandveiðum verði hætt

Greiðsluaðstoð við lántakendur leysir ekki verðtryggingarvandann

Guðbjartur Hannesson viðurkennir hér tilvist vanda lántakenda sem stafar af verðtryggingarkerfinu.
Ekki er nóg að viðurkenna vandann eins og Guðbjartur í Samfylkingunni gerir hér og Kristján Þór Júlíusson í Sjálfstæðisflokki gerði í skv. viðtali við hann í gær. Viðeigandi viðbrögð og verk verða  að fylgja.
Eins og kunnugt er hvílir áhætta vegna verðbólgu á verðtryggðum lánum 100% á herðum lántakenda og 0% á lánveitendum. Við Hrunið kom afhjúpaðist vel hversu óréttlátt það fyrirkomulag er gagnvart lántakendum.
Hið snarasta verður að ganga í það verk að leiðrétta hin stökkbreyttu verðtryggðu lán heimilanna sem hlóðu reiknuðum verðbótum á herðar viðkomandi lántakenda við Hrunið og í aðdraganda þess 2008, en við það voru með tilsvarandi hætti sömu reiknuðu upphæðir tekjufærðar hjá lánveitendum á móti. Afleiðingar þessara hækkana á verðtryggðum lánum og þeim forsendubresti sem þar er að baki verður að leiðrétta og bakfæra þessar stökkbreyttu hækkanir um að minnsta kosti helming.

Hugmyndir ríkisstjórnarinnar um að bregðast við þessum hraðvaxandi vanda núna með því aðhækka barnabætur og tilteknar niðurgreiðslur til lántakenda í vanda taka ekki á rót vandans. Verðbólgan heldur samt áfram að hlaða ofan á verðtryggðu lánin og færa fé frá lánþegum til lánveitenda eins og áður með óréttlátum hætti. Ríkisstjórnin væri aðeins að viðhalda þeirri peningamyllu og örva flæði peninga frá lántakendum, almenningi og skattgreiðendum til lánveitenda.

Aðstoð ríkisins við lánþega í greiðslu- og skuldavanda til að halda áfram að greiða af verðtryggðum lánum í stað þess að stuðla að skuldaleiðréttingu er eins og að líma plástur á graftarkýli í stað þess að ráðast að rótum meinsemdarinnar og fjarlægja eyðileggingarmátt hennar.

Skuldamál heimila í biðstöðu

Ríkið eykur niðurgreiðslur sínar til lánveitenda - Plástur á graftarkýli

Kristján Þór Júlíusson talar hér um þann vanda sem stafar af verðtryggingu sem er með 100% ábyrgð lántakenda og 0% áhættu lánveitenda. Eitt er að viðurkenna vandann eins og Kristján gerir og mættu fleiri taka sér það til fyrirmyndar vilji þeir kallast trúverðugir gagnvart kjósendum sínum.
Viðeigandi viðbrögð og verk verða þó að fylgja þessari vandaviðurkenningu.

Hið snarasta verður að ganga í það verk að leiðrétta hin stökkbreyttu verðtryggðu lán heimilanna sem hlóðu reiknuðum verðbótum á herðar viðkomandi lántakenda við Hrunið og aðdraganda þess 2008. Að sama skapi hlóðu þau reiknuðum upphæðum inn á tekjureikninga lánveitenda. Afleiðingar þessa forsendubrests verður að leiðrétta og bakfæra.

Hugmyndir ríkisstjórnarinnar um að bregðast við þessum hraðvaxandi vanda núna með því að hækka barnabætur og tilteknar niðurgreiðslur taka ekki á rót vandans. Verðbólgan heldur áfram að hlaða ofan á verðtryggðu lánin og færa fé frá lánþegum til lánveitenda eins og áður með óréttlátum hætti. Ríkisstjórnin væri aðeins að viðhalda þeirri peningamyllu og örva flæði peninga frá almenningi og skattgreiðendum til lánveitenda þegar greiðslugeta lántakenda er þrotin.

Aðstoð ríkisins við lánþega í greiðslu- og skuldavanda til að halda áfram að greiða af verðtryggðum lánum í stað þess að stuðla að skuldaleiðréttingu er eins og að líma plástur á graftarkýli í stað þess að ráðast að rótum meinsemdarinnar og fjarlægja eyðileggingarmátt henar.

 

Skuldarar geti skilað lyklunum

Grunnhyggin ályktun

Fagnandi ályktun bæjarfulltrúa Samfylkingar í Reykjanesbæ um frumvörp ríkisstjórnarinnar um stjórn fiskveiða og veiðigjöld virðist vægast sagt afar grunnhyggin og byggja á blindri trú fremur en þekkingu á grundvelli viðeigandi upplýsingaöflunar.
Þar er einungis horft til væntra tekna af veiðigjaldi og kvótaþingi samkvæmt frumvarpsdrögum um stjórnun fiskveiða og veiðigjald.
Þar er ekki hugað að forsendum fyrir útreikningi umrædds veiðigjalds og raunhæfum möguleikum útgerðarinnar til að standa undir því ásamt greiðslubyrði af núverandi skuldbindingum hennar auk raunverulegs rekstrarkosnaðar á hverjum tíma.

Veiðigjaldsfrumvarpið og greinargerð með því ber þess ekki merki að hugmyndasmiðir þess séu meðvitaðir um grundvallaratriði fiskihagfræði að því er varðar myndun auðlindarentu við nýtingu fiskiauðlindarinnar og hámörkun hennar út frá þjóðhagslegu sjónarmiði og sjálfbærni ("bionomic equilibrium"). Ef svo væri hefðu tillögurnar verið útfærðar með öðrum hætti og þar af leiðandi verið með aðrar  niðurstöður.
Að því leyti er hægt að taka undir ábendingar og gagnrýni Ragnars Árnasonar prófessors í fiskihagfræði um frumvarpið (sbr. viðtal við hann í Morgunblaðinu í dag 18.4.2012 s. 12 (að hluta, en það er annað mál)).

Til dæmis má benda á að í aðferðum við útreikning á veiðigjaldsstofni er ekki miðað við raunverulegan fjármagnskostnað og afskriftir á hverjum (og fyrirsjáanlegum) tíma, heldur áætlaðan eða reiknaðan heildar-fjármunakostnað til lengri tíma litið sem innihaldi bæði ávöxtunarkröfu eigenda og notkun/fyrningu rekstrarfjármuna; Þar er sagt miðað við uppgjörsaðferðir Hagstofu Íslands í því sambandi þar sem lagt er mat á afkomu útgerðarinnar, en þær aðferðir byggja á áætluðum fjármagns- eða ávöxtunarkostnaði að hluta til.
Það ætti að gefa augaleið að slíkir útreikningar gefa allt aðrar niðurstöður um hagnað í útgerðinni en raunverulegur árlegur heildarkostnaður útgerðarinnar á hverjum tíma. Ekki er hægt að horfa fram hjá núverandi og fyrirliggjandi aðstæðum í atvinnugreininni og fjármögnun hennar; Enda hafa margir aðilar, sem tjáð hafa sig um frumvarpið, þegar bent á það atriði.

 

Útgerð og fiskvinnsla eflast

Skynsamlegt fiskveiðikerfi?

Athyglisverð tillaga Magnúsar Thoroddsen skv. grein hans í Morgunblaðinu í dag, 17.4.2012 s.19, felur í sér þá  grundvallarforsendu að allar aflaheimildir yrðu settar á uppboð á frjálsum markaði. Það myndi fullnægja "ákvæðum mannnréttinda um atvinnufrelsi og jafnrétti allra manna".

Þetta væri hægt að útfæra þannig að heimildum væri fyrirfram skipt í fjóra jafna aflaflokka eftir tegund útgerðar:

1) Togarar
2) Trillubátar
3) Fiskiskip önnur en togarar og trillubátar, öll þar á milli.
4) Strandveiðar landsfjórðungum og löndun eftir þeirri svæðaskiptingu.

 Magnús bendir réttilega á að í slíku uppboðskerfi byðu útvegsmenn og -fyrirtæki í aflaheimildir hver eftir sinni getu og kostnaðarstrúktúr og myndi það væntanlega tryggja hámarksleiguverð fyrir ríkið. Ekki væri um pólitíska úthlutun að ræða og möguleikar opnir fyrir nýliðun, eðli málsins samkvæmt. Leigutími aflaheimilda yrði að vera til nægilega langs tíma, t.d. 15-20 ára, og heimildir til framsals aflaleyfa væru eðlilegar innan hvers útgerðarflokks.
Þá telur Magnús rétt að skylda beri að allur landaður afli fari á fiskmarkað til að tryggja jafna aðstöðu hlutaðeigandi aðila.

Sú skynsemi felst í ofangreindum tillögum að svipaðar hugmyndir hefur bloggari hlerað í umræðum við nokkra sjómenn, bæði varðandi skiptingu aflaheimilda eftir útgerðaflokkum og það réttlætismál að allur afli fari á markað.

Magnús Thoroddsen: Pólitískt möndl

Guðni kallar eftir samstöðu um þjóðarhagsmuni

Guðna Ágústssyni er mikið niðri fyrir og hann talar hátt og tæpitungulaust, sem "fyrrv. alþm. og ráðherra", í hugvekjandi pistli sínum í Morgunblaðinu í dag, 16.2.2012 s. 19.
Með hárri raustu spámannsins þrumar Guðni, stórhneykslaður og af skiljanlegum ástæðum, yfir stjórnmálamönnum Íslands og almenningi öllum að lufsast til að "taka hendur úr vösum" og hætta að ala leti og ómennsku upp í unga fólkinu sem eftir er í landinu en hefjast frekar handa við raunhæfar aðgerðir.

Hann ryður brothættum stólum, borðum og skurðgoðum um koll og það gustar um sali. Að minnsta kosti sumir lesendur skilja vafalaust hvað hann er að hrópa um í eyðimörkinni. Það eru þeir sem hafa augu til að sjá og eyru til að heyra og eitthvað þar á milli og réttvísandi kompás sem vísar í segulnorðurátt en ekki upp á sker við Evrópu eða stjórnmálagrænar staðleysur utan mannheima.

Guðni sparkar m.a. í hornsúlur verðtryggingarkerfisins, er sé að hluta til við haldið af verkalýðshreyfingu í matadorleik, og skekur fílabeinsturna rangeygra prófessora er séu "gallaðir pólitískir doktorar" sem sjái ekkert nema ESB. Þá hneykslast Guðni á skattlagningaróðri ríkisstjórn er ætli sér að kippa samkeppnis-forsendum undan sjávarútveginum með þjóðnýtingu á honum.
Síðast en ekki síst fer hann ófögrum orðum um afhendingu ríkisstjórnar fólksins á tveimur af nýreistum stórbönkum landsins til erlendra vogunarsjóða, "braskara og áhættufjárfesta". Fjármagnið sem þessir aðilar sitji fastir með á Íslandi í bili sökum óásetjanlegra gjaldeyrishafta megi ekki fara óskert úr landi og megi reyndar alls ekki fara úr landi. Þarna telur Guðni að ofurskattlagning eigi betur við en á íslenskum sjávarútvegi, fólki og fyrirtækjum.

Guðni nefnir það ekki í þessari andrá að þarna er hann í reynd að tala um upptöku svokallaðs Tobin-skatts á fjármagnsflutninga milli landa, þar undir fjármagnsútflæði úr landi. Markmið slíks skatts er jafnframt að verja gjaldmiðil landsins fyrir áhlaupum spákaupmanna. Þá leið hefur Lilja Mósesdóttir í Samstöðu bent á til að bregða böndum á snjóhengju jöklabréfa og aflandskróna og sporna við því að hinir óprúttnu erlendu braskarar er Guðni kallar svo og aðrir fjármagnseigendur er þar eiga hlut að máli komist upp með að rústa íslenskum efnahag með því að tæma gjaldeyrisvarasjóð Íslands og kalla ofurskuldsetningu gagnvart útlöndum yfir þjóðina (sbr. grein hennar í Fréttablaðinu 13.4.2012 um Afnám hafta án lífskjaraskerðingar). Reyndar tækist þeim það ekki nema með dyggum stuðningi íslenskrar ríkisstjórnar er færi feigðarleið gjaldeyrishafta alla leið þar sem viðkomandi fjármagnseigendum væri smám saman og um síðir afhentur gjaldeyrisforði þjóðarinnar ásamt ofurvöxtum í kaupbæti. Það væri í samræmi við þá vegferð sem nú þegar virðist vera hafin af núverandi ríkisstjórn í samstarfi við Seðlabanka Íslands.

 

Guðni Ágústsson: „Hendur úr vösum"