Þegja um rök Lipietz gegn nýlenduveldunum

Það er athyglivert að úr því að hollensk (og líkast til einnig bresk) stjórnvöld eru svona vel upplýst um umræðuna um Icesave-málið í fjölmiðlum á Íslandi að þau skuli ekki víkja einu orði að grein Alain Lipietz í Morgunblaðinu í dag, 12.2.2010, s. 19, "Íslendingar skulda ekkert". Þar heldur Lipietz fram ítrekað því rökstudda mati sínu að íslenska ríkinu beri ekki að yfirtaka skuldbindingar einkabankanna. Ennfremur að bresk og hollenstk stjórnvöld séu að kúga smáþjóðina Ísland með órétti.

Skyldi þess þögn bresku og hollensku kúgaranna vera vegna þess að þeir vita að rök Lipietz eru sannleikanum samkvæmt? 
Vita þeir ekki fullvel að ekki er hægt að mæla þeim í mót þótt íslenskir ráðamenn hafi snúið út úr þeim og virðast ekki geta lesið Tilskipun ESB 94/19 hvorki upp á eigin spýtur né með aðstoð hlutdrægra lögspekinga?

Aftur á móti má svo enn og aftur spyrja hvað leikmennirnir í íslensku ríkisstjórninni halda að þeir viti betur en sérfræðingurinn Lipietzt um viðkomandi regluverk ESB, úr því að þeir hafa ólmir viljað láta undan kúgunum gömlu nýlenduveldanna í þessu máli. Þetta er óskiljanleg þrjóska, enda virðist ríkisstjórnin leitast við að starfa undir huliðshjálmi ógegnsæis.

Áform um Icesave í Frakklandi

"Alþjóðleg Samtök RaforkuFramleiðenda" ala OPEC

Það er löngu kominn tími til að þjóðir sem framleiða og selja raforku í stórum stíl til orkufreks iðnaðar stofni með sér alþjóðleg samtök til að leitast við með því að koma í veg fyrir óréttlát og stórskaðleg undirboð á raforkuverði milli landa og það arðrán á eigendum viðkomandi orkulinda, þ.e. viðkomandi þjóða, sem af undirboðunum hlýst.

Ísland ætti vel heima í slíkum samtökum.

Með öðrum orðum væri markmið slíkra samtaka að hafa stjórn á "heimsverði" raforku sem í boði er til alþjóðlegra stórfyrirtækja sem reisa vilja orkufrek fyrirtæki eins og álver og hverskyns málmbræðslur. Einnig vegna útflutnings á hreinni raforku um rafstrengi.

Þetta væru hliðstæð samtök og OPEC (Organization of the Petroleum Exporting Countries), Samtök olíuútflutningslanda, sbr. lýsing á hlutverki þeirra:

"OPEC's mission is to coordinate and unify the petroleum policies of Member Countries and ensure the stabilization of oil markets in order to secure an efficient, economic and regular supply of petroleum to consumers, a steady income to producers and a fair return on capital to those investing in the petroleum industry." (Heimild vefsíðan http://www.opec.org/home/ ).

Það er vægast sagt afar svekkjandi fyrir almenning á Íslandi og í öðrum löndum raforkuútflytjenda að verða af ómældum tekjum vegna of lágs raforkuverðs til orkufreks iðnaðar alþjóðafyrirtækja sökum hræðslu við undirboð annarra landa á því sviði.
Með hækkandi verði á olíu í framtíðinni, eins og er til umræðu í skýrslu Bransons og félaga, verður þetta meira aðkallandi og um leið á sinn hátt auðveldara þar sem þrýstingur í eftirspurn eftir öðrum orkugjöfum vex. Það rímar við grein mína um Lífslindir og lífsstíl.

Eins og er og verið hefur hafa alþjóðleg fyrirtæki í orkufrekum iðnaði verið í stöðu til að etja orkuseljendum upp á móti hverjum öðrum með því að hóta því að staðsetja nýjar iðnaðarstarfsstöðvar "annars staðar".
Neyðarbrauð landanna eins og Íslands hefur verið að selja raforku sína á miklu lægra verði en ella væri og veita umfangsmiklar skattalegar ívilnanir í kaupbæti.
Þar að auki er hinum alþjóðlegu fyrirtækjum auðveldur leikur að haga kostnaði og "hagnaði" á hverjum stað eftir eigin hentisemi þannig að hagnaður og þar með skattastofn fyrirtækis þess í framleiðslulandinu verði minni en vera ber og hagnaðurinn síðan tekinn út í svokölluðum "skattaparadísum".
Þar með verður framleiðslulandið, eins og Ísland, af gríðarlega miklum tekjum.
Og, yfirvöld horfa "hjálparvana" og aðgerðalaus á.

Í bók Evu Joly Hversdagshetjur, sem út kom fyrir jólin 2009, eru margar frásagnir um hvernig alþjóðafyrirtæki nýta sér skattaparadísir til að skjóta hagnaði sínum undan "óþarfa" skattlagningu. Sem dæmi má nefna frásögn John Christiansen frá Jersey (s. 12-28) um hlutverk skattaparadísanna á Jersey og Guernsey í fjármagnsflutningum alþjóðlegra fyrirtækja. Það er lestur sem "fær hárin til að rísa".

Vara við olíuskorti fyrir 2015

Yfirsást mikilvægasta atriðið? Lausafjárstaðan!

Þetta virðist hafa verið einhvers konar bankavírus sem hefur grasserað, og sem lýsti sér í blindu gagnvart mikilvægasta atriði í rekstri banka, lausafjárstöðu þeirra;
Ekki bara í fjármálaeftirlitinu á Íslandi, heldur líka því hollenska og þá líka því breska, þó breski prófessorinn Robert Wade nefni það ekki af tillitssemi við landa sína. Það skín þó í gegnum kurteislegt rósamál hans og lætur hann öðrum um að draga þá ályktun.

Vanræksla hollenska seðlabankans

Hagfræðingar á hálu svelli Icesave

Hverjir eru grundvallarhagsmunir Íslands?
Hverjar eru afleiðingar samþykktar eða synjunar á Icesave-lögunum?

Tómas Ingi Olrich fyrrv. sendiherra og ráðherra skrifar athygliverða grein í Morgunblaðinu í dag 3.2.2010 undir yfirskriftinni “Hagfræðingur á hálu svelli”.
Þar er hann að svara grein Friðriks Más Baldurssonar hagfræðiprófessors við Háskólann í Reykjvík frá 2.2.2010 í Morgunblaðinu er ber yfirskriftina “Icesave: Mat á afleiðingum samþykktar og synjunar”.

Tómas bendir á það sem hann kallar veikleikana í úttekt Friðriks um mat á afleiðingum samþykktar eða synjunar á Icesave-lögunum. Þeir felist í óvissunni um þær forsendur sem Friðrik byggi útreikninga sína og mat sitt á. Í niðurstöðu sinni segir Tómas m.a.:
“Svo virðist sem prófessor Friðrik Már geri ráð fyrir að ef Íslendingar hafni lögunum um Icesave, setjist þeir með hendur í skauti sér og bíði. Það verði sem sagt ekkert aðhafst og menn bíði þess sem dæmdir að lenda í vandræðum.”

Þetta er lóðið! Auðvitað verður það ekki svo að þjóðin hætti að vinna að verðmætasköpun, vegna þess að ríkisstjórn landsins, hver sen hún verður, mun ekki lýðast til áframhaldandi lengdar að vinna ekki að uppbyggingu á efnahagslífi Íslands í sátt við þegna landsins.

Annað atriði vil ég ennfremur benda á, sem ekki kemur fram í ofangreindum greinum.
Friðrik Már bendir réttilega á ýmis atriði sem huga þarf að varðandi hugsanlegar afleiðingar af mismunandi ákvörðunum um málið.
Hins vegar snýst megin vandinn um að meta haldbærni forsendnanna sem reiknað er út frá.
Friðrik virðist ganga út frá því sem gefnu að trúverðugleiki Íslands og efnahagslífs þess muni standast og batna í augum erlendra lánardrottna verði Icesave-lögin samþykkt og að  hið gagnstæða muni gerast ella.
Þetta er afar hæpin forsenda í sjálfu sér sem hvílir að miklu leyti á tilfinningalegum rökum.

Erlendir lánardrottnar og hugsanlegir erlendir fjárfestar á Íslandi munu ekki taka ákvarðanir út frá samúð með Íslendingum eða á grundvelli tilfinningalegra atriða, heldur út frá köldu mati og áliti sínu á innviðum íslenska efnahagskerfisins, framleiðslukerfinu og tengdum þáttum og möguleikum þess og getu til að skapa verðmæti, þar með talið arð af viðkomandi fjárfestingum.

Grundvallarforsenda fyrir umsnúningi á högum Íslands hvílir því á framleiðslukerfi landsins og forsendum þess og væntri framtíð. Það verður undir öllum kringumstæðum að styrkja með ráðum og dáð, hvað svo sem verður ákveðið í Icesave-málinu.
Ef framleiðslukerfið koðnar niður, þá er voðinn vís með meiri líkum en ef Icesave-lögunum yrði hafnað.

Stjórnvöld ættu því að beina mestum kröftum sínum að uppbyggingu framleiðslukerfis landsins og innviðum efnahagslífsins og vinna í samræmi við heilbrigðan þjóðarvilja í stað þess að slást við þjóðina og halda til streitu rökum í Icesave-málinu sem hugnast bresku og hollensku ríkisstjórnunum og svokölluðu “alþjóðasamfélagi”, að því er virðist af hræðslu einni saman eða dómgreindarleysi og aðgerðarleysi varðandi það að koma málinu í annan umræðufarveg á forsendum Íslands.
Fleiri öflugar þjóðir tilheyra alþjóðasamfélaginu fyrir utan ESB-þjóðirnar, sem farsælt má telja að yrði fyrir Ísland að efla viðskipti sín við frá því sem nú er, á mörgum sviðum og á forsendum Íslands.

Gegn hagsmunum Íslands

Voldugan sáttasemjara eins og Kanada í málið

Ég fagna þessari frétt, enda ritaði ég pistil um að fá sáttasemjara í málið í ágúst s.l. þegar Icesave-málið var enn að klúðrast í þinginu og menn vissu ekki sitt rjúkandi ráð og ríkisstjórnin virtist veigra sér við að ræða við Breta og Hollendinga ein sér - og virðist það reyndar enn þar sem lítið hefur verið um frumkvæði að halda málastöðu Íslands á lofti á þeim bæ!
Þetta ítrekaði ég í viðbótarpistli 10.jan. s.l.

Utanaðkomandi sáttasemjari er orðinn nauðsynlegur nú í ljósi þess að Evrópulöndin eru smám saman að viðurkenna það opinberlega að þetta snertir þau öll.
Fleiri lönd eru þar samsek, ekki síst Bretland og Holland.
Líka þau lönd (t.d. Þýskaland) þar sem bankar gátu að því er virðist óáreittir lánað einkabönkum í landi eins og Íslandi upphæðir á við margfalda landsframleiðslu landsins.
Þessir erlendu bankar máttu vita að íslensku bankarnir gátu aldrei endurgreitt þessi lán snögglega ef skyndilega lokaðist fyrir lánalínur þeirra eins og gerðist.
Spyrja má ennfremur í því sambandi hvort túlka megi þessi botnlausu lán þeirra sem atlögu að efnahagskerfi Íslands og hvort þeir (ásamt bankaráðum og stjórnendum íslensku einkabankanna) séu hreinlega skaðabótaskyldir gagnvart íslenska ríkinu sem situr uppi með skaðann af glæfralegum fjármálagjörningum þeirra!
Í öðrum pistli 28.1.2010 set ég spurningamerki við heiðarleika matsfyrirtækja eins og S&P þegar þau birta dóma sína um greiðsluhæfi landa.
Undir þessi sjónarmið tekur fréttaskýrandinn Max Keiser í viðtali í Silfri Egils í dag.

Ég tel að heppilegt sé og líklegra til hlutleysis en ella að fá annan aðila en Evrópuríki til að miðla málum, t.d. einmitt Kanada.

Ríkisstjórnin sér ekki á spil sín fyrir ESB-menguðu andrúmsloftinu og blekkingareyk breskra og hollenskra stjórnvalda ásamt snarvitlausum bresk-hollenskum gleraugum sem ríkisstjórnin hefur tekið við möglunarlaust af Bretlandi og Hollandi og meðvirkandi löndum. Með þeim gleraugum hefur ríkisstjórnin lesið allt öfugt í þessu máli eins og af misvísandi kompás. Nú þarf hún að fleygja þessum gleraugum og tileinka sér réttvísandi baráttuanda fyrir hagsmunum Íslendinga og segja nei við kúgun sem leiðir efnahag almennings til glötunar.

Kanadískur sáttasemjari?

SamkeppnisÓhæfni falin með sameiginlegri mynt

Þeir sem mælt hafa með Evrunni hér og nú hafa yfirleitt, margir hverjir, aðeins litið á aðra hliðina á málinu, þ.e. kostina. Einnig hverjir kostirnir HEFÐU verið fyrir Ísland EF það hefði þegar verið komið með hana fyrir hrun.

Þegar lönd taka upp sameiginlega mynt eru þau öðrum þræði að viðurkenna leti sína og hræðslu við að standa sig ekki í samkeppninni við nágrannaþjóðir sínar í alþjóðaviðskiptum.
Ástæðan er sú að eitt fljótvirkasta tækið til að hafa áhrif á samkeppni lands er að breyta genginu á einkamynt landsins í samræmi við stöðu efnahagsmála í landinu og samkeppnisstöðu á erlendum mörkuðum.

Það er t.d. hægt að fella gengið fyrirvaralaust, en um leið eru vörur og þjónusta landsins orðin þeim mun ódýrari samanborið við vörur annarra landa sem keppa á sömu mörkuðum.
Ein forsendan fyrir því að slík aðgerð gagnist landinu þjóðhagslega séð er að framleiðslukerfi landsins geti afkastað meiru og afgreitt meira magn af vörum en fyrir gengisfellingu.
Önnur forsenda er sú að útflytjendur hækki ekki vörur sínar samsvarandi í innlendri mynt og haldi verðinu á erlendu mörkuðunum óbreyttu og hirði þannig ágóðann af gengisfellingunni sjálfir í innlendri mynt í stað þess að lækka erlenda verðið eitthvað í reynd vegna svigrúmsins sem skapast eins og til er ætlast af stjórnvöldum.

Lönd sem taka upp sameiginlega mynt, eins og evru-löndin, eru þar með að komast hjá því að löndin í hópnum geti beitt þessu tæki innbyrðis. Þetta er því samkeppnishamlandi og jafnframt gert til að halda hærra verði á afurðum landsins bæði á heimamörkuðum og viðkomandi erlendu mörkuðum. Þeir sem borga eru neytendur. Þeir sem taka við þeirri borgun eru framleiðendur og atvinnurekendur í landinu og svæðinu öllu, en reyndar launafólk og skattayfirvöld að einhverju (en yfirleitt minna) leyti.
Löndin sem taka þátt í mynthópnum gera það ekki síst vegna þess að þau telja sig myndu fara halloka í samkeppninni ef hvert land væri með sína (gömlu) mynt; Að minnsta kosti bera þá rýrari hlut úr býtum,
Jafnframt taka aðgerðir sem lúta að stjórnun á hinni sameiginlegu mynt eðli málsins samkvæmt fyrst og fremst mið af hagsmunum stærstu eða efnahagslega sterkustu landanna í hópnum hverju sinni þannig að þau lönd sem minni eru og veikari borga fyrir þann hag þeirra.

Þær þjóðir sem sækjast eftir aðild að hópi landa með sameiginlega mynt halda að þær geti þar með tryggt sér skemmri leið að velsæld en ella. Þær fá hins vegar ekki aðgang að hópnum nema það sé þeim löndum í hag sem fyrir eru. Það er engin góðgerðarstarfsemi sem ræður þar að  baki.

Einn stærsti ókosturinn fyrir fámennar þjóðir í evru-hópnum (eða þeirra sem sækja um inngöngu) í samanburði við stærstu þjóðirnar er að þá missa þær þann sveigjanleika til viðbragða sem eigin mynt býr yfir þegar þörf er á t.d. hraðri aðlögun að ríkjandi efnahagslegum aðstæðum og alþjóðlegri samkeppnisstöðu.
Þessu atriði hafa Írar, Spánverjar og fleiri þjóðir kvartað sárlega undan eins og sést hefur í fréttum undanfarin misseri eftir að fjármagnskreppan gerði vart við sig. Helsta ráðið sem þær geta þá gripið til er að lækka laun landsmanna og skera niður m.a. í opinberum kostnaði eins og heilbrigðiskerfinu til að lækka tilkostnað og þar með verðið á framleiðsluvöru sinni á erlendum mörkuðum til að bæta samkeppnisstöðu sína. Slíkar aðgerðir eru lítt fallnar til vinsælda meðal almennings í þeim löndum.

Það er þetta atriði sem veldur ótta framkvæmdastjórn ESB, sem rætt er um í viðhengdri frétt. Myntsambandið rofnar af sjálfu sér þegar ástandið er orðið nógu alvarlegt í löndunum sem farið hafa halloka í mynthópnum og sem eru ekki nógu efnahagslega sterk til að standa af sér þá kreppu sem hefur verið að gera sérstaklega þeim lífið leitt undanfarið vegna ósveigjanlegrar sameiginlegrar myntar, evrunnar. Þær munu eins fljótt og þær megna tæknilega séð draga sig úr hópnum og taka upp eigin mynt á nýjum grunni. Það mun verða gert á grundvelli þjóðarsáttar í viðkomandi landi um gengi á hinni nýju mynt gagnvart evrunni.

Rauði þráðurinn í dæminu öllu og lykillinn að velfarnaði undir öllum kringumstæðum í hverju landi fyrir sig er að nauðsynlegt er að efla framleiðslukerfi landsins og leitast við að gera framleiðsluna ódýrari á erlendum mörkuðum en vörur samkeppnislandanna. Þeim löndum sem tekst það þurfa ekki að fela neina leti né ótta við að fara halloka í samkeppninni með því að hugsa um að taka upp erlenda mynt í samkeppnishamlandi tilgangi.
Sterkur efnahagur sem er í jafnvægi og haldið er í jafnvægi af stjórnvöldum og eftirlitsstofnunum landsins, en ekki leyft að splundrast eins og gerðist með árás einkabankanna hérlendis á efnahag Íslands fram að bankahruninu hér, hann er grundvöllur að heilbrigðri samkeppnisstöðu og samkeppnishæfni landsins gagnvart erlendum mörkuðum. Það er grunnurinn að sterkri eigin mynt landsins. Þar sem þrýstingur til útflutnings er meiri en til innflutnings er gjaldmiðillinn sterkur.

Fátt er svo með öllu illt að ekki boði nokkuð gott! Eftir efnahagshrunið hérlendis hafa augu landsmanna opnast umtalsvert fyrir nauðsyn þess að efla innlenda framleiðslu til að keppa við innfluttar vörur og til að selja vörur og þjónustu erlendis eða til útlendinga til að skapa gjaldeyri fyrir þjóðarbúið. Það er algjör umsnúningur í viðhorfum fólks og er það vel.

Þar erum við að taka t.d. frændur okkar og vini Dani til fyrirmyndar. Þetta hafa þeir lagt ofuráherslu á í sínu efnahagslífi. Þeir hafa neyðst til þess ekki síst vegna þess að þeir eiga nánast engar náttúruauðlindir heima fyrir, varla möl í steypu! Þeir hafa gert sér mat úr aðföngum erlendis frá og selt það til baka aftur með góðum virðisauka í álag.
Við erum margfalt betur sett en Danir að því leyti að við eigum óhemjumiklar náttúruauðlindir - enn! Við höfum bara ekki nýtt þær sem skyldi. Við höfum látið orku frá okkur á undirverði í stað þess að gera okkur meiri mat úr henni sem grunn innlendrar framleiðslu hér heima fyrir og á vistvænan hátt.

Þennan styrk megum við ekki drepa í dróma fyrir erlend arðránsríki sem reyna leynt og ljóst að gera okkur að öðru Haíti í efnahagslegri vesæld, sbr. umfjöllun um þau mál í Morgunblaðinu í dag og undanfarna daga. Þarf frekari vitna við um það auk þess sem réttsýnir og sannleikselskandi menn og konur hafa tjáð sig um þann samanburð í fjölmiðlum og bloggi?

Óttast að evran hrynji

Berjið ekki höfði við stein!

Forsætisráðherra og stuðningslið hennar er enn við sama heygarðshornið og eru greinilega öllsömul búin að berja höfði sínu við þann stein sér til óbóta.

Það örlar ekkert á baráttu fyrir hagsmunum Íslands og því að færa umræðuna upp úr þessu spólfari sem forsætisráðherrann klifar sífellt sömu bresk-hollensku tugguna í. Alltaf sama undanlátssemin á röngum forsendum. Á þessu verður að verða breyting áður en það verður um seinan.

Þau virðast ekki skilja eða vilja ekki skilja, nema hvort tveggja sé, að koma þarf umræðunni í þann réttsýna farveg að öll löndin sem hlut eiga að máli bera ábyrgð. Ekki bara Ísland, eins og forsætisráðherrann og skilningsvana eða forhert lið hennar klifar á í takt við kröfur Breta og Hollendinga og annarra landa sem vita sökina upp á sig.

Ríkisstjórnin skal átta sig á því að sá mikli meðbyr sem hún hafði í upphafi valdatíðar sinnar varir ekki heilt kjörtímabil við þennan andbyr hennar og aðgerðaleysi í að taka upp baráttu fyrir hagsmunum Íslendinga á erlendum vettvangi. Það er miður fyrir þann mikla hluta almennings og kjósenda sem bundu vonir um betri og breytta tíð við hana. Það voru miklar vonir og væntingar. Þær eru við að gufa upp.
Það stefnir í háan reikning sem þjóðin mun gera fráfarandi ríkisstjórn og liðsmönnum hennar við næstu kosningar ef fram fer sem horfir.

Hættið að berja höfði við stein og gjörið svo vel að bretta upp ermarnar og takið slaginn við erlendu þjóðirnar gegn ranglætinu sem þær hafa verið að bræla yfir okkur!

Icesave skaði ekki alþjóðleg tengsl

Hnefann í borðið!

Þarna örlar á réttum málatilbúnaði hjá forsætisráðherranum, um að götóttu regluverki ESB sé um að kenna um Icesave-ófarirnar.

Ganga þarf alla leið: Hnefann í borðið og yfirlýsingu um að ESB-löndin BERI ábyrgð ekki síður en Ísland og miklu meiri.

Ísland hefur staðið og mun standa við sínar skuldbindingar.
Þær skuldbindingar innifela ekki að Íslandi einu beri að greiða alla upphæðina sem um er deilt í Icesave-málinu.

Það kann að vera að Jóhanna skilji reiði almennings í Hollandi og Bretlandi, en hún virðist ekki skilja reiði almennings á Íslandi.

Jóhanna skilur reiði almennings

Hamast með röng vopn

Einn af bloggurum um þessa frétt ritar meðal annars:

"..og íslensk stjórnvöld vita ekki hvað þau eiga að gera til að þoka málinu af stað á ný.."

Það er málið! Það er morgunljóst hvað ríkisstjórninni ber að gera en hún þverskallast við að gera það, skilur það ekki, eða vill ekki skilja það. Hún berst ekki á réttum vígvelli og í stað rökréttra vopna sem bíta notar hún uppgjafarsöng og afsakandi bros þá sjaldan að hún opnar munninn við útlendinga.

Í þessari frétt er sagt frá því að utanríkis- og fjármálaráðherrar Íslands hafi verið að ræða við starfsbræður sína erlendis. Stóra spurningin er um hvað þeir eru að ræða, hvort það sé sami undirlægju- og uppgjafarsöngurinn eða hvort þeir séu að útskýra forsendur Íslands um að Íslendingar séu ekki hinir einu sem greiða eiga Icesave-kröfur, heldur ber götótt regluverk ESB þar sök.
Margar ábendingar hafa komið um það sem ríkisstjórn Íslands ber að gera til að reynast starfi sínu og ábyrgð vaxin og bendi ég á eina grundvallarnálgun í pistli mínum Win-Win-Win fyrir Ísland, Holland og Bretland.
Þetta þarf ríkisstjórnin að vinda sér í að gera og hætta útburðarvæli sínu Bretlandi og Hollandi til dýrðar "yfir kaffibolla" heima fyrir, eins og það heitir í hádegisfréttunum af henni í dag 14. jan. 2010.

Stopp í Icesave-málinu þessa dagana

Bullandi meðvirkni með feluleik stórþjóðanna

Samkvæmt þessari frétt virðast sum Norðurlöndin ásamt fleiri óuplýstum aðilum vera í bullandi meðvirkni með stórveldunum og virðast ekki hafa kynnt sér um hvað "þrjóska" sumra Íslendinga snýst í Icesave-málinu.

Þessir aðilar virðast vaða í þeim villta misskilningi að Íslandi beri að borga það sem ríkisstjórnir Breta og Hollendinga hafa sett upp einhliða í Icesave-málinu með hótunar-byssuhlaup sín á höfðum skjálfandi "viðsemjendanna",  íslensku ríkisstjórninni.

Þessir aðilar virðast ekki skilja að vafi leikur á um hverja skyldur Íslendinga og Breta og Hollendinga sjálfra eru raunverulega í þessu máli í ljósi þágildandi lagaákvæða um innistæðutryggingasjóði í löndum í ESB og EES er Icesave-kerfið var sett á laggirnar í Bretlandi og Hollandi fyir bankahrun.
Í reynd er enginn vafi þar á; Ísland uppfyllti skyldur sínar í því tilliti samkvæmt reglunum. Bretland og Holland þverskallast við að viðurkenna það. Litlu þjóðirnar nágrannar okkar og önnur lönd í ESB og EES sitja bara rjóð hjá og segja já og amen við stóru viðskiptaþjóðir sínar, Bretland og Holland, í meðvirkni sinni.

Þessir aðilar virðast ennfremur halda að Íslendingar ætli sér heimta lán frá nágrannaþjóðum með það fyrir augum að borga þau ekki til baka. Hvílíkir fordómar og sleggjudómar og glópska! Svona viðhorf sæmir ekki siðuðum þjóðum, sbr. þetta sem fram kemur í þessari frétt. Íslendingar geta ekki setið undir svona rakalausum, villandi og mannorðsmeiðandi aðdróttunum þegjandi og hljóðalausir á erlendum vettvangi.

Þetta er enn einn vitnisburðurinn um að íslenska ríkisstjórnin hefur ekki staðið sig í að halda málstað Íslands á lofti og koma umræddum þjóðum í réttan skilning um málavöxtu hvort sem þær vilja eða vilja ekki. Þeim á ekki að lýðast að hylma yfir sannleikann í þessu máli og væna svo allan íslenskan almenning um glæpaeðli og glæpsamlega tilburði á erlendum lánamörkuðum núna.
(Svo virðist sem sumir Danir og Bretar nýti sér báglegt ástand Íslands núna til að sparka í það með rætnum hætti út af fyrri ágreiningsefnum þegar Ísland fór með sigur af hólmi yfir þeim, af öðrum fréttum í dag að dæma, sbr. þorskastríðin við Breta og sambandsslitin við Danmörku. Lúalegt athæfi atarna eða dæmi um afar kaldan húmor við óviðeigandi aðstæður).

Eftir að forseti Íslands vakti ríkisstjórnina harkalega af Þyrnirósarsvefni sínum í heimagarði með því að synja samþykki á lögum um meðvirkandi kúgunarskilyrði Bretlands og Hollands gegn Íslandi hefur hún núna möguleika á að reka af sér slyðruorðið og breyta hugarfari sínu í meðferð hagsmuna Íslands á erlendum vettvangi. Það má ekki seinna vera.
Núna þarf hún að hrista af sér þrælsóttann og slenið og sækja fram af hugrekki og málafestu og koma umheiminum í skilning um um hvað málið snýst: Réttlæti!

Eða snýst samheldni þjóðanna í ESB um að iðka óréttlæti gagnvart þjóðum utan bandalagsins og svína á hagsmunum annarra til að redda eigin skinni? Ég vil ekki trúa því fyrr en yfir lýkur. Auðvitað er meðal almennings þar mikið af heiðarlegu venjulegu fólki eins og á Íslandi. Það eru ESB-kjötkatlastjórarnir og slíkir sem við eigum í höggi við, ekki síst flokkslegir hagsmunir og pólitískir sérhagsmunir og þau öfl sem þeir þjóna.

Mér er ekki grunlaust um að það séu einmitt þessi atriði sem eru meginástæðan fyrir hörku, óbilgirni og hroka Breta og Hollendinga í garð Íslendinga, þar sem þau vilja ekki að þessi mál komi til umræðu í dagsljósi. Þess vegna reyna þeir að beina athyglinni í aðra átt, sem sé að væna íslensku þjóðina um óreiðumennsku.

Í því sambandi er afar upplýsandi og hrollvekjandi að lesa skýrslu Evu Joly í bók hennar Hversdagshetjur þar sem hún lýsir hvernig Bretland gætir viðskiptahagsmuna sinna og hylmir yfir næsta ólöglega viðskiptahætti þar í landi t.d. á sviði vopnaframleiðslu og á fjármálasviði.
Joly bendir á að sérstaklega eitt atriði skipti Bretland höfuðmáli: Að varðveita orðspor sitt. Ef efnahagslegt stórveldi fái það orðspor á sig að þar ríki spilling þá steypir það efnahagslífi þess í voða í alþjóðlegum viðskiptum. Ef Bretland fái þann stimpil á sig, nánar tiltekið, að "lítið eftirlit sé með fyrirtækjum" þar, þá "hittir það efnahagskerfið í hjartastað", segir Joly (s. 47-48).

Það skyldi þó ekki vera að þetta sé hin raunverulega ástæða hörku Bretlands gegn Íslandi í Icesave-málinu, þ.e. að láta líta svo út sem öll sökin liggi hjá Íslandi en ekki hjá Bretlandi! Holland væri þá undir sömu sök selt og meðvirkar í því máli af sömu ástæðu til að verja eigið efnahagskerfi. Afleiðingin er sú að Íslandi, efnahagskerfi þess og lífsafkomu íslenskra þegna, er fórnað til að bjarga stórþjóðunum!

Þetta getum við ekki látið viðgangast. Eva Joly og hennar líkar eru að berjast af heiðarleika og réttsýni og hugrekki gegn svona kúgun og einnig Serious Fraud Office (SFO) í Bretlandi. Tony Blair og ríkisstjórn hans stöðvaði hins vegar rannsókn hennar þegar hún var byrjuð að afhjúpa spillinguna í hergagnaviðskiptum landsins og draga nöfn hlutaðeigandi fram (s. 57).

Segja að Íslendingar verði að standa við skuldbindingar sínar