Rétt er að birta mynd af Blönduósi með fréttinni, ekki annan stað..

Birtið mynd af Blönduósi með fréttinni, ekki annan stað..

Ákvörðunin ekki hjá Isavia heldur ráðuneytinu

Athugasemdir

[Stefán Stefánsson, 12.1.2020 kl. 00:45]

Myndin með fré

ttinni er af Héraðshælinu/sjúkrahúsinu á Blönduósi 

[Kristinn Snævar Jónsson, 12.1.2020 kl. 13:14]

Stefán, það veit ég fjarska vel. Ég ólst upp með þetta fallega hús fyrir augunum daglega. En, til að fyrirbyggja misskilning, þá birtist með þessari frétt í gærkveldi mynd af einhverjum kaupstað úti á landi öðrum en Blönduósi. Sem fæddum Blönduósingi rann mér blóðið til skyldunnar um að benda á mistökin við myndbirtinguna og orðaði það þannig að athugasemdin gæti líka átt við ef umsjónarmenn mbl.is tækju eftir henni og leiðréttu mistökin. Þeir reyndust vera mjög snöggir að því í sigurvímunni eftir landsleikinn í gær og settu í staðinn þessa fínu mynd af Héraðshælinu, en reyndar ekki víðmynd af Blönuósi með ósum Blöndu. En það er nú í góðu lagi.
Í leiðinni má svo sem benda á þá sögulegu staðreynd að á sínum tíma. þegar þetta reisulega hús var byggt frá grunni upp úr miðri 20. öldinni, þá var sjúkrahúsið sem sé byggt í jaðri þorpsins en ekki inni í gamla bænum með skáldskap við hliðina eða út úr vegg gamla spítalans sem þá var gegnt Hótel Blönduóss. Því miður var ekki farin hliðstæð leið þegar ákveðið var að fara í bútasauminn við Landspítalann við Hringbraut hér í Reykjavík í stað þess að reisa nýjan spítala á auðum bletti meira miðsvæðis á höfuðborgarsvæðinu.

[Kristinn Snævar Jónsson, 12.1.2020 kl. 13:49]

En, talandi um flugvöll við Blönduós. Að sjálfsögðu þarf að halda honum við svo hægt sé að nýta hann, til dæmis í neyð eða ef líf liggur við, þegar landsamgöngur liggja niðri.
Ég hef meira að segja sjálfur ásamt ungri fjölskyldunni með barn á fyrsta ári notið hans a.m.k. einu sinni fyrir jólin á áttunda áratugnum þegar ófært var og Holtavörðuheiðin lokuð eða rútan farin norður áður en frí fékkst frá vinnu. Ég man alltaf eftir því þegar við vorum að lækka flugið til lendingar þarna á Hjaltabakkamelunum (eða þar í nánd) í blindhríð, þannig að a.m.k. við sáum ekki hvar við vorum nákvæmlega stödd, að flugmaðurinn sagði stundarhátt og rólegur í talstöðina við Sæja stöðvarstjóra: "..Við erum lent.." og um leið fundum við mjúklega fyrir föstu landi undir hjólum vélarinnar.
Þetta var lítil tveggja-hreyfla vél hjá Vængjum, en greinilega með glöggum og vel þjálfuðum flugmanni sem vissi hvað hann var að gera. Ekki leist okkur hjónum þó á blikuna við upphaf ferðarinnar, þegar við vorum setst inn í vélina með ungabarnið í burðarrúminu í strekkingnum og hríðargarranum á hlaðinu við Reykjavíkurvöll þar sem Vængir höfðu aðstöðu, að mótorinn öðrum megin vildi ekki starta í fyrstu. Flugmaðurinn gerði sér þá lítið fyrir og teygði sig út um hliðargluggann eða dyrnar í hreyfilinn og ýtti honum af stað. En ferðin gekk fljótt og vel og heim til stór-fjölskyldunnar á Blönduósi komumst við í tæka tíð fyrir þau jólin - þökk sé flugvellinum við Blönduós.

[Kristinn Snævar Jónsson, 12.1.2020 kl. 14:37]

.."Smá"-leiðrétting. Að betur athuguðu máli rifjaðist það upp fyrir mér að þessi jólaferð sem ég minntist á ofar átti sér stað líklega á Þorláksmessu 1973, á námsárum okkar. Þá vorum við nýkomin heim (til landsins) í jólafrí frá Kaupmannahöfn og lítið orðið um ferðir norður. Annað mjög eftirminnilegt frá þeim tíma var svokölluð "olíukreppa" sem þá var í algleymingi í Danmörku og víðar í Evrópu. Þá var mikill skortur á olíu í þessum löndum sökum aðgerða OPEC-landanna sem höfðu snarminnkað framleiðslu sína og framboð á olíu. Verðið á olíu rauk náttúrulega upp og þar að auki fékkst hreinlega ekki nægilegt magn til landsins (Danmerkur). Afleiðingin var sú að íbúunum og fyrirtækjum var gert að spara olíu sem mest, bæði minnka og hætta notkun bíla við tiltekin tækifæri. Á námsmannagarðinum þar sem við bjuggum var fjarkyndingin slökkt um helming vikunnar yfir veturinn þannig að heitt vatn í ofnum og krönum/sturtum var "einungis" tvisvar í viku, tvo sólarhringa yfir helgi og einn stakan dag í miðri viku að mig minnir.
Þarna fengum við eftirminnilegan smjörþef af skorti á orkuauðlind, olíunni (raforkuverin þar voru knúð með olíu), sem bæði bílar og húshitun og rafmagnlýsing var alveg háð þar í landi. Öll ljós voru spöruð og því lítið um jólaskreytingar fyrir jólin í borginni. Það var því eins og að koma í undraland að fara heim til Íslands fyrir jólin 1973 þar sem ljósin og jólaljósin, birta og ylur, tóku á móti okkur hvarvetna og ekkert til sparað að venju í orkuofgnóttinni á Íslandinu hinu góða. Hér var nóg rafmagn að fá úr hinum dýrmætu innlendu raforkuverum íslensku vatnsvirkjananna sem Íslendingar gátu keyrt að vild óháð pólitískum olíukreppum á meginlandi Evrópu og víðar. Húsin hituð með heitaveitu þar sem heita vatninu er dælt upp úrjörðinni undir húsunum nánast. Eldsneyti á bifreiðar og vélar kom þá mikið til frá Rússlandi gegnum gamla og sjálfstæða samninga við þá; engar EES-hömlur voru þá komnar til sögunnar á viðskipti Íslands við það land. -
Hvað blasir svo við okkur í dag í þessum efnum? Munum við bera gæfu til þess í framtíðinni sem hingað til (nánast!) að ráða sjálf yfir uppsprettum landsins fyrir hita og rafmagn og miðlun og dreifingu þessara gæða á forsendum hagsmuna almennings á Íslandi?