Skilur ríkisstjórnin þetta? (Hugrenningar ríkisstjórnarráðgjafa)

Skyldi ríkisstjórn Íslands nokkuð skilja í þessu hjá manninum. Hmm..! Hann er bara menntaður í einhverjum hagfræðum úti í heimi sem ekki eiga við á Íslandi í háskóla sem enginn tekur mark á. Svo er hann bara með smáreynslu í fjármálum og hefur ekki starfað í merkilegri stofnun en Aljóðagjaldeyrissjóðnum, en það er nú engin Bónus-búð hér á Íslandi við íslenskar aðstæður. Hann segist kunna að ráðleggja skuldugum ríkjum, en þar er nú bara um smáríki að ræða eins og olíuveldið Mexíkó, Pólland og fleiri slík langt í burtu... Ja, Pólland! Við höfum reyndar fengið ágætis verkfólk þaðan... hmm!.. Nei, Það er ekki hægt að tefja ríkisstjórnina með þessari furðufrétt!

Nei, nei, nú gleymdi ég mér heldur betur. Eg var annars hugar! Fyrirgefið! 
Ég held ég hafi óvart sensað þankagang einhvers ráðgjafa ríkisstjórnarinnar! Ég veit bara ekki hvers, þeir eru svo margir. Mér leið ekki vel, það fór kuldahrollur um mig og kaldur sviti spratt fram og mér fannst ég svífa í lausu lofti og vera að detta niður í eitthvað svart botnlaust gímald þannig að ég fékk í magann. Ég vissi ekkert hvað ég átti að gera. Það flaug mér í hug að kalla á hjálp vegna þess að mér sýndust óteljandi vinsamlegar hjálparhendur teygja sig í áttina til mín í fjarska, en ég þorði það ekki. Svo rankaði ég allt í einu við. Nú er allt skýrt aftur.

Vonandi sér enginn þetta! Það gæti gert út af við hvern meðal-ráðgjafa.

Verða að lækka Icesave-kröfuna

Jón gerir þögulli ríkisstjórninni skömm til

Takk Jón fyrir að leitast við að halda málstað Íslendinga á lofti. Þú hefur séð og skilið eins og margir aðrir að fulltrúum kjósenda í ríkisstjórn er fyrirmunað að aðhafast í því máli út á við og kynna og verja málstað Íslands erlendis. Varla ber ríkisstjórnin kala til íslensku þjóðarinnar og þess vegna er eina skýringin sú að hún hefur ekki skilning á málinu eða er vægast sagt kærulaus. Og, líklega með snarvitlausan kompás.

Augljós sönnun þess að ríkisstjórn Íslands og íslenskum embættismönnum og opinberum starfsmönnum sem til þess eru ætlaðir hefur mistekist hrapalega að kynna og verja málstað Íslands erlendis í Icesave-málinu blasir við í erlendum fréttum gærdagsins er fyrstu viðbrögð erlendra ríkja og fréttablaða komu í ljós. Hinir erlendu aðilar halda að Ísland ætli ekki að standa við skuldbindingar sínar sem réttmætar teljast; að Íslendingar hugsi þannig að þeir taki erlend lán með það fyrir augum að endurgreiða þau ekki, eins og illa upplýstur hollenskur þingmaður fleipraði um.

Maður spyr sig hvort vörn Íslands út á við í Icesave-málinu þurfi að byggjast upp á vinnu sjálfboðaliða eins og þér, Jón, sem skrifar hér grein á erlendum vettvangi sem eftir er tekið. Ótilkvaddur nema af samviskusemi og þegnskap. Hið eina sem sést hefur frá ríkisstjórninni í málinu er skrýtin og loðin yfirlýsing til erlendra fjölmiðla í gær, send að ætla mætti úr einhverju skúmaskoti gamla Múrsins frá huldufólki.

Maður spyr sig ennfremur hvað launuð ríkisstjórn og viðkomandi starfsmenn stjórnsýslunnar gerir og hefur verið að gera í þessu máli út á við fyrir þjóðina. Það fer greinilega mjög leynilega!
Útlendingarnir, ríkisstjórnir tengdar IMF/AGS og kandidatar til lánveitinga til Íslands út af málinu og bankahruninu hér eru illa eða ekki rétt upplýstir. Það sanna viðbrögð þeirra í gær við synjun forsetans um að samþykkja lögin. Þeir virðast ekki vita hverju verið er að hafna. Almenningur erlendis ekki heldur.

 

Íslendingar telja lánakjörin óviðunandi

Opinber starfsmaður tjáir sig sem sérfræðingur um Icesave

Magnús Ingi Erlingsson héraðsdómslögmaður og starfsmaður hjá Seðlabankanum  ritaði grein í Morgunblaðið þ. 29.12.2009 undir yfirskriftinni "Ríkisábyrgð á rakalausum skuldbindingum". Fjallar hann þar um óréttmæti þess að íslenska ríkið veiti ríkisábyrgð á Icesave-skuldbindingunum. Færir hann rök fyrir því að ekki liggi fyrir því skýr lagaheimild, hvorki hérlendis né í Evrópulöggjöfinni. Lesið endilega greinina, sem er gott innlegg í umræðuna um þessi örlagaríku mál.

Ég rita nánar um rétt opinberra starfsmanna og embættismanna til að tjá sig sem sérfræðingar um tiltekin málefni á opinberum vettvangi í bloggpistli 30.8.2009, Grímulaus skerðing tjáingarfrelsis og tjáningarleiða. Hvað segja Forman og Kant? Þar kemur m.a. eftirfarandi hvatning fram í tilvitnun í rit Immanuel Kants um hvað upplýsing er:

"Upplýsing er lausn mannsins úr viðjum þess ósjálfræðis sem hann á sjálfur sök á. Ósjálfræði er vanhæfni mannsins til að nota eigið rökvit án handleiðslu annarra. Maðurinn á sjálfur sök á þessu ósjálfræði þegar orsökin er ekki skortur á hyggjuviti heldur vöntun á einurð og hugrekki til að nota hyggjuvit sitt án handleiðslu annarra. Einkunnarorð upplýsingarinnar eru því "Sapere aude!", hafðu hugrekki til að nota þitt eigið hyggjuvit!"

Nú hefur a.m.k. Magnús Ingi brugðist við þessu. Megi það vera gott fordæmi og öðrum til hvatningar.

Undirskriftir gegn Icesave vekja athygli

Opinberir starfsmenn tjá sig sem sérfræðingar

Hinn 30.8.2009 skrifaði ég bloggfærslu um m.a. um tjáningarfrelsi og tjáningarleiðir í tengslum við stefnu Seðlabanka Íslands í vaxtamálum og efnahagsmálin á Íslandi. Meðal annars auglýsti ég þar eftir því að fleiri opinberir starfsmenn og embættismenn tjáðu sig opinberlega sem sérfræðingar um þau málefni sem brenna á þjóðinni. Því miður hefur verið harla lítið eða nánast ekkert um það.

Á þessu var aðdáunarverð undantekning er Magnús Ingi Erlingsson héraðsdómslögmaður og starfsmaður hjá Seðlabankanum  ritaði grein í Morgunblaðið þ. 29.12.2009 undir yfirskriftinni "Ríkisábyrgð á rakalausum skuldbindingum". Fjallar hann þar um óréttmæti þess að íslenska ríkið veiti ríkisábyrgð á Icesave-skuldbindingunum. Færir hann rök fyrir því að ekki liggi fyrir því skýr lagaheimild, hvorki hérlendis né í Evrópulöggjöfinni. Lesið endilega greinina, sem er gott innlegg í umræðuna um þessi örlagaríku mál.

Í ofangreindum pistli mínum, Grímulaus skerðing tjáingarfrelsis og tjáningarleiða. Hvað segja Forman og Kant?, kemur m.a. eftirfarandi hvatning fram:

.. Ég bendi þessu ágæta og menntaða fólki og öðrum á grundvallarrit um rétt opinberra starfsmanna til að tjá sig sem sérfræðingar utan starfs síns, þ.e. ekki sem embættismenn, heldur sem einstaklingar; Það er ritið "Svar við spurningunni: Hvað er upplýsing?" eftir Immanuel Kant (1724-1804), samið í einveldisríkinu Prússlandi 1784. Ritið er til á íslensku og var birt í Skírni nr. 167, 1993, s. 379-386. Kant segir þar í upphafi greinarinnar:

"Upplýsing er lausn mannsins úr viðjum þess ósjálfræðis sem hann á sjálfur sök á. Ósjálfræði er vanhæfni mannsins til að nota eigið rökvit án handleiðslu annarra. Maðurinn á sjálfur sök á þessu ósjálfræði þegar orsökin er ekki skortur á hyggjuviti heldur vöntun á einurð og hugrekki til að nota hyggjuvit sitt án handleiðslu annarra. Einkunnarorð upplýsingarinnar eru því "Sapere aude!", hafðu hugrekki til að nota þitt eigið hyggjuvit!"

Nú hefur a.m.k. Magnús Ingi brugðist við þessu. Megi það vera gott fordæmi og öðrum til hvatningar.

Björgunarhringur Ólafs Ragnars Grímssonar forseta

Ólafi Ragnari Grímssyni hefur verið réttur björgunarhringur sem honum veitist til að rétta hlut sinn frammi fyrir hneykslaðri þjóðinni, vonsviknum aðdáendum og kjósendum, og glaðhlakkalegum fjandmönnum og úrtöluliði.

Sá björgunarhringur felst í hlutverki hans sem forseta með því að neita að skrifa undir Icesave-lögin sem flestir úr stjórnarflokkunum samþykktu þ. 30.12.2009, þeim örlagaþrungna degi. Með því uppfyllir hann óskir og vilja meirihluta þjóðarinnar, ef marka má niðurstöður skoðanakannana nýverið, um að málið fari í þjóðaratkvæðagreiðslu. Sá meirihluti Þjóðarinnar óskar eftir því að fá að segja álit sitt á málinu með þeim hætti. Það þykir liður í viðleitni til eflingar á lýðræði landsins og minnkun á óþolandi þöggun í þjóðfélaginu.

Í ljósi forsögunnar á ferli Ólafs Ragnars Grímssonar í embætti mun þessi björgunarhringur vera líklegur til þess að brúa gjána sem myndaðist milli hans og þjóðarinnar við afhjúpun á innistæðulausum "sigrum" banka- og fjármálaforkólfa sem við fjárglæfraiðju sína höfðu sólundað reiðufé innistæðueigenda, sem treystu þeim fyrir fé sínu, í skjóli svokallaðs eftirlitsnets embættis- og ráðamanna sem reyndist harla götótt.

Ef Ólafur Ragnar Grímsson nýtir sér ekki þennan björgunarhring sem í því felst að neita að undirrita Icesave-lögin er augljóst að hann yrði ekki lengur glæsilegur forseti meiri hluta þjóðarinnar eins og áður var, þess meirihluta í ofangreindum skoðanakönnunum sem vill þjóðaratkvæðagreiðslu um málið. Þá yrði væntanlega fokið í flest skjól og ekki landsýn.

Forseti tekur sér frest

Tvær spurningar

1) Af hverju var þessi fyrningarfrestur sem nú fyrst er vakið máls á á Alþingi ekki framlengdur strax eftir bankahrunið? Þá hefði sá festur náð aftur fyrir stofnun Icesave-hneykslisins.

2) Stenst þriggja ára fyrningarfrestur fyrir tiltekna Íslendinga stjórnarskrá og jafnræðisreglu?
Varðar stjórnun landsins ekki þýðingarmestu málefni þjóðarinnar? Eru það ekki þýðingarmeiri mál en til dæmis viðskiptaskuldir sem fyrnast á fjórum árum o.s.frv.?
Það er greinilegt að þriggja-ára-regla er sett og samþykkt af þingmönnum sem reikna með að gegna ráðherraembættum sjálfir. Það má kannske þakka fyrir að þetta skuli ekki hafa verið eins-árs-regla! Nú er mikilvægt að þegnar landsins veiti þingmönnum aðhald og minni þá á fyrir hverja þeir starfa, þ.e. að þeir eigi að starfa fyrir þjóðarheildina en ekki sérhagsmuni.

Fyrningarfrestur þrjú ár

Bretar eiga líka góða fulltrúa

...sem bylt hafa heiminum til batnaðar og aukið ungum sem öldnum yndi, á Íslandi sem annars staðar.

Takk fyrir Bítlana og sígilda tónlist þeirra í The Beatles. Ef allir tónar frá Bretlandi til Íslands væru jafn skemmtilegir og upplífgandi og þeir tónar væri vel hægt að sjá af nokkrum pundum fyrir þá til þeirra, með gleði.

McCartney segir nýja plötu afturhvarf til Bítlanna

Fleiri leiðir en sýndarleiðir?

Hvað táknar þessi yfirlýsing seðlabankastjóra raunverulega, um að ekki þurfi að taka öll umrædd lán?
Að hann sé hér að hugsa svolítið út fyrir kassann sem Seðlabankinn formaði svör sín í fyrir forsætisráðherrann og þjóðinni var hótað með í gær?
Að hugmyndafræðin kringum risavaxinn lánaðan og vaxtasligaðan gjaldeyrisvarasjóð sé e.t.v. ekki það eina sem viðeigandi sé að halda á lofti til að bregðast við skuldavandanum?
Að hægt sé að bregðast við yfirvofandi ógn um veikingu krónunnar með öðrum hætti en að veifa láns-gjaldeyrissjóði framan í umheiminn?
Að hægt sé að stuðla að vaxandi tiltrú umheimsins á efnahagskerfi Íslands með öðrum hætti en að leika blekkingarleik með sýndar-gjaldeyrisvarasjóð? Til dæmis með því að leggja áherslu á styrkleika efnahagskerfisins, styrkingu framleiðslukerfis landsins og aðrar aðgerðir til að bæta enn batnandi viðskiptajöfnuð?

Þeir talsmenn ríkisstjórnarinnar sem leggja áherslu á að byggja þurfi upp "stóran" gjaldeyrisvarasjóð, í bili með vaxtaberandi lánum frá AGS, hafa haldið því fram að gjaldeyrisvarasjóðinn eigi aðeins að sýna en ekki nota í reynd til uppkaupa á krónum til að verja gengið, þ.e. þegar gjaldeyrishöftum verður aflétt að einhverju leyti.
Þá má spyrja: Hvað á að gera ef umfram-eftirspurn eftir erlendum gjaldeyri myndast strax á fyrsta degi afnáms gjaldeyrishaftanna, eða jafnvel strax á fyrstu mínútunum?
Hætta við tilraunina án þess að selja neitt umfram það sem inn kynni að koma?;
Eða selja nokkrum aðilum sem verða svo heppnir að vera nógu framarlega í röðinni og loka svo? Ganga þannig raunverulega á gjaldeyrisvarasjóðinn?;
Eða leyfa genginu að falla eins og verkast vill við það að ganga ekki á sjóðinn?

Undir hvaða forsendum halda menn að gengið styrkist þvert á móti?
Við að hafa sýndar-gjaldeyrisvarasjóð sem í raun yrði ekki notaður þegar á reyndi? En, þá sér umheimurinn náttúrulega strax að þetta er ekki raunverulegur gjaldeyrisvarasjóður og gjaldeyrishöftin í reynd til staðar áfram, þar eð gjaldeyrir væri "uppseldur" þarna strax í upphafi!

Þetta hugmyndalíkan um virkni gjaldeyrisvarasjóðs til að styðja við gengið held ég að virki ekki í samræmi við kenningarnar í efnahagsástandinu á Íslandi hér og nú. Þetta er svo augljós blekkingarleikur sem umheimurinn áttar sig strax á, ef gjaldeyrisvarasjóðurinn verður ekki notaður samstundis til að kaupa krónur samkvæmt eftirspurninni í upphafi.
En, það er einmitt það sem talsmenn gjaldeyrissjóðsleiðar AGS fullyrða að yrði ekki gert með sjóðinn! Ef staðið yrði við þá fullyrðingu þegar á reyndi gengur dæmið samkvæmt kenningarlíkaninu ekki upp, þar sem loka yrði fyrir gjaldeyrissöluna strax og umframeftirspurn myndast. - Þetta gerði Seðlabankinn meira að segja tilraun með haustið 2008 þegar opnað var fyrir sölu á gjaldeyri á föstu gengi. Þeirri tilraun var fljótlega hætt þegar greinilegt var í hvað stefndi með hraðminnkandi gjaldeyrissjóð, eins og vita mátti. (Það er önnur saga hverjum heppnaðist að fá gjaldeyri á þessu tímabili á "gjaf"verði).

Þessar pælingar leiða til þeirrar ályktunar að treysta verður á annað heldur en sýndar-gjaldeyrisvarasjóð til að styrkja gengið.
Það verður best gert með því að styrkja framleiðslukerfi landsins og þar með auka atvinnu á nýjan leik og bæta batnandi viðskiptajöfnuð enn meir. Þar með er umheiminum sýnt með áþreifanlegum hætti að íslenskt efnahagskerfi er á setjandi og hægt að treysta til að eiga viðskipti við og veita lánafyrirgreiðslu í því sambandi. Einnig að það bjóði upp á gagnkvæman ávinning, þótt á íslenskum forsendum sé.
Í leiðinni er komist hjá miklum óþarfa vaxtakostnaði vegna sýndargjaldeyris í gjaldeyrisvarasjóði sem "aldrei verður notaður".

Hitt er svo annað mál, en þessu tengt, að meðan gjaldeyrishöft eru við lýði þarf ekki að halda vöxtum háum "til að komast hjá frekari veikingu gengisins", eins og klisjan hljóðar því til varnar. Þeir sem vilja koma krónueign sinni í gjaldeyri ef þeim byðist það myndu þá láta sig litlu varða háa vexti; þeir vilja út úr landi með eign sína meðan þeir óttast að íslenska efnahagskerfið nái sér ekki nógu fljótt á strik aftur. Hinir háu vextir gagnast því fyrst og fremst bönkunum og öðrum fjármagnseigendum sem eiga ríflega til hnífs og skeiðar, en hinir sem eru neyddir til að herða sultarólina, sligaðir lántakendur, borga fyrir með háum vaxtagreiðslum og verðbótum í ofanálag! Það er nú réttlætið á Íslandi í dag! Um það hef ég skrifað í fyrri pistlum mínum.

Það ber allt að sama brunni: Styrking á íslenska efnahagslífnu á að vera forgangsatriði. Á því hvíla forsendur fyrir styrkingu á gengi krónunnar og lækkun vaxta. Þetta er reyndar gagnverkandi þar sem vextir eru í sjálfu sér tæki til að örva framkvæmdagleði í efnahagslífinu, þ.e. vaxtalækkanir. Undanfarið hefur verið farin þveröfug leið!

Um aðra valkosti, plan "B" eða C: 

Það er bæði ergilegt og forkastanlegt að ríkisstjórnin, og stjórnarandstöðuflokkarnir ekki síður, skuli ekki hafa notað tímann í sumar til að greina aðra valkosti fyrir Ísland, þ.e. aðra en þá að hengja sig í ESB og ekkert annað ella.
Hvers vegna er ekki búið að nýta tímann til að skipuleggja og undirbúa aðgerðir af öðrum toga en að hanga á spýtu ESB og AGS? Þá á ég við að ræða við aðrar viðskiptablokkir í heiminum, t.d. í Asíu og Ameríkunum báðum. Það eru fleiri aðilar en ESB-þjóðirnar sem hefðu áhuga á að eiga gagnkvæm viðskipti við Íslendinga og taka þátt í uppbyggingu hérlendis af ýmsum toga á grundvelli þess sem við höfum að bjóða og höfum (ennþá) full yfirráð yfir. Það hefði komið sér vel að hafa slíkt plan "B" eða C til reiðu á takteinum núna til að svara kúgandi "tilboðum" ESB-þjóðanna varðandi Icesave-málið! 
Skilgreining á og vinna á forsendum slíkra valkosta er dæmi um það sem myndi leiða til styrkingar á íslensku efnahagslífi og þar með gengi krónunnar.
En, þarf allt öðruvísi stjórn en þær sem ríkt hafa hingað til til að koma auga á skynsemina í slíkum valkostum? Eða, snýst þetta bara um fólk í ríkisstjórninni hverju sinni, skynsemi þess réttsýni og vilja?

Meira á þessum nótum í öðrum pistli um fleiri valkosti.

Þarf ekki að taka öll lánin

Bara tveir valkostir?

Haft er eftir blaðamanninum að bara séu tveir kostir fyrir Íslendinga í stöðunni: Leiðin til "skjóls" í Evrópusambandinu eða að hafna henni og einangrast þar með á frostbitinni ísauðninni í Atlantshafi til fjalla með Bjarti í Sumarhúsum, áður Veturhúsum.

Annað hvort er þessi fréttamaður fremur hlutdrægur í fréttaumfjöllun sinni eða að hann gerir sér ekki grein fyrir því að heimurinn er stærri en stóra bretland á Englandseyju og Ermasundsgöngin yfir í "skjólið í Evrópu". Hann gleymir að nefna nokkrar fleiri heimsálfur til sögunnar sem ásamt þeim sjálfum renna hýru auga til aðstöðunnar hér á Íslandi, sem verður sífellt mikilvægari.

Það er bæði dapurlegt og ergilegt að allt of margir stjórnmálamenn, ekki síst alþingismenn, skuli ekki hafa hugmyndir, hug eða nennu til að rannsaka aðrar leiðir ofan í kjölinn og kynna þær til umræðunnar á þessum viðsjárverðu tímum sem nú eru.
Þó eru á því undantekningar, eins og blaðagreinin "Metum kostina - reiknum dæmið" eftir Guðmund G. Þórarinsson verkfræðing og fyrrv. alþingismann í Morgunblaðinu þ. 1. október s.l., s. 23. Þar er hann inni á hliðstæðum pælingum og hér eru viðraðar, þ.e. að greina afleiðingar af mismunandi valkostum aðgerða.
Greiningin sem forsætisráðherra fékk hjá Seðlabankanum í dag gekk ekki út á að greina slíka valkosti heldur að því er virðist fyrst og fremst, ef ekki eingöngu, að meta afleiðingar þess að fara ekki ESB- og AGS-leið sem er í deiglunni og aðhafast ekkert að ella. Það er of mikil einföldun svo vægt sé til orða tekið. Það er slæmt að við skulum vera komin í þá tímapressu sem raunin er á núna, en dýrmætur tími búinn að fara forgörðum í sumar sem hægt hefði verið að nýta til að greina aðra valkosti.

Ef verstu spár andstæðinga þess að fylgja stefnu AGS ganga eftir, í ljósi fyrri reynslu landa af sjóðnum þar sem hann hefur verið kallaður til inngripa og þar sem þjóðir hafa fyrir rest tapað auðlindum sínum fyrir undirverð til erlendra aðila, þá hlýtur nánast hvaða vitræna leið önnur en sú stefna að vera betri þegar til lengdar lætur og upp er staðið.
Slíkar leiðir hafa því miður ekki verið kortlagðar með sanngjörnum hætti í umræðunni hér undanfarið eftir hrunið 2008. Þarf maður sjálfur, kjósandinn úti í bæ, að taka sig til við það á eiginn kostnað? Það er spurning hvort ekki sé einmitt komið að því og þó fyrr hefði verið, úr því að ekkert bólar á svona greiningu í umræðunni.

Það væri slæmt ef stjórnmálamenn láta hræða sig til einhverrar niðurstöðu í ákvörðunartöku sinni ef það kemur svo í ljós síðar að önnur lausn hefði verið ákjósanlegri eða skárri - og raunhæfur valkostur ef hann hefði bara verið skoðaður áður en stefnumarkandi ákvörðun var tekin.

Telja íslensk stjórnvöld draga lappirnar

Snjöll fyrirbyggjandi aðgerð

Þetta gæti reynst ein snjallasta friðarverðlaunaveiting Nóbels og með friðvænlegustu hvatningum sögunnar. Hér setur Nóbelsverðlaunanefndin það ófrávíkjanlega "ok" á herðar eins valdamesta manns og þar með eins voldugasta ríkis og herveldis heims að stuðla að friði, vilji hann og það standa undir heiðrinum. Nú standa augu heimsins eftirleiðis á þessari þjóð og þjóðhöfðingja til að fylgjast með hvernig hún og hann sýna í verki hvernig verðskulda megi heiðurinn. Þetta er held ég frábært uppátæki hjá Nóbelssjóðnum sem fyrirbyggjandi aðgerð gegn ófriði og tilraunarinnar virði.

Hingað til hafa ófriðaröfl og stríðandi aðilar "leikið lausum hala" utan sviðs friðarverðlauna Nóbels, sem hefur einskorðast við þá sem hafa eftir á séð stuðlað að "umtalsverðum" friði. Með þessari friðarverðlaunaveitingu er áhrifasviðið víkkað út til allra og með því reynt að fyrirbyggja ófrið og þar með leiða til meiri friðar eftir á séð en ella hefði orðið raunin á.

Nú er bara að sjá hvort stríðshaukar, sem e.t.v. leynast á hernaðarvaldastöðum vestra, reyni að leiða til þess að forsetinn hafni verðlaununum til að sleppa undan "friðarokinu".

Undrandi og auðmjúkur