Kamelljón kemur í ljós

Bankasýslan var sett á laggirnar til að annast mikilvæg málefni í fjármálum ríkisins þar sem ekki þótti við hæfi að ráðherra færi með þau á pólitískum forsendum hverju sinni. Bankasýslan skyldi réttilega vera skipuð fagfólki og taka ákvarðanir í umsýslu sinni um eignarhluti ríkisins á faglegum forsendum og með þjóðhagslega hagvæmni og heildarhagsmuni að leiðarljósi.

Nú er komið í ljós að bæði starfandi fjármálaráðherra, sem þó skipaði sjálfur í stjórn Bankasýslunnar, og fjöldi þingmanna bæði í liði ríkisstjórnar og stjórnarandstöðu, gagnrýnir að hennar mati faglega ákvörðun stjórnar Bankasýslunnar um ráðningu forstjóra hennar, þrátt fyrir faglegan rökstuðning stjórnarinnar. Sú gagnrýni byggist því greinilega á pólitískum skoðunum viðkomandi aðila og mati þeirra á forstjórakandidatinum á þeim forsendum.

Það virðist því nokkuð ljóst að rekstrarforsendur Bankasýslunnar að því er stjórn hennar og ráðstafanir varðar hafa verið yfirskinið eitt; Alltaf hafi átt að ráða ráðum út frá pólitískum sjónarmiðum stjórnvalda fremur en faglegum. Þess háttar skollaleikur átti að heita liðin tíð eftir bankahrunið. Stjórn Bankasýslunnar hefur samkvæmt þessu misskilið hlutverk sitt frá upphafi, en í góðri trú á grunni formlegrar starfslýsingar, og fyrst nú gert sér það ljóst. Þá sagði hún náttúrulega umsvifalaust af sér, eðli málsins samkvæmt.

Við hljótum að kalla eftir því að stjórnvöld og komi fram eins og þau eru klædd, en ekki eins og kamelljón með tilheyrandi sóun fjármuna. Hið sama á við um Alþingismenn almennt.

Eða, hanga einhver fleiri atriði á spýtunni sem almenningur veit ekki og má ekki vita um að mati stjórnvalda en skipta sköpum í þessu máli til betri vegar fyrir almenning, t.d. þjóðhagslega séð? 

Páll tekur ekki starfið

Hæfni og vanhæfni Alþingismanna og spurningin um flokksræði

Þetta eru nöturlegar staðreyndir sem dregnar eru fram í tilvitnaðri grein í Morgunblaðinu í dag um menntun og starfsreynslu Alþingismanna, löggjafans á Íslandi.

Í ljósi þess að stjórn landsins gegnum landslögin sjálf snertir að stórum hluta forsendur og stjórn efnahagslífsins í landinu, rekstrarumhverfi fyrirtækja, fjármála- og lánakerfi, fjármálastofnanir, samkeppnishæfni landsins gagnvart útlöndum og margt fleira í þeim dúr, þá skýtur skökku við að af 63 Alþingismönnum hafa:

1) aðeins 16 þingmenn "verulega reynslu af fyirtækjarekstri og viðskiptum, en 39 hafa "enga teljandi reynslu af rekstri á frjálsum markaði"

2)  aðeins 23 þingmenn menntun á sviði "lögfræði, viðskipta, hagfræði, stærðfræði og stjórnmálafræði", en 13 hafa aðeins stúdentspróf og 4 aðeins grunnskólamenntun.

Hvaða forsendur hefur meirihluti þingmanna eiginlega til að fjalla um flókin málefni af viti og þekkingu og ekki síst skilningi á sviði efnahagsmála í víðum skilningi?

Hvernig á reynslulaust fólk á viðskiptasviði, sem hefur ekki einu sinni rekið lítið fjölskyldufyrirtæki, að gera sér grein fyrir þeim þáttum sem máli skipta fyrir rekstur fyrirtækja, smárra sem stórra?
Gerir slíkt fólk sér til dæmis grein fyrir því hvað "sakleysisleg" breyting tryggingagjalds um "örfá" prósentustig skipta miklu máli fyrir rekstur litlu fyrirtækjanna og einyrkjanna?

Dæmið um menntunarstig Alþingismanna lítur enn verr út ef aðeins þingmenn núverandi stjórnarflokka eru skoðaðir með þessum hætti. Þar eru hlutfallslega fæstir með menntun á sviði "lögfræði, viðskipta, hagfræði, stærðfræði og stjórnmálafræði" og hlutfallslega flestir með minnstu menntunina eða helst menntaðir á sviði "sagnfræði, heimspeki, mannfræði, bókmennta, málvísinda og kennslu".

Hvað gera menn þá þegar þeir vita ekki sitt rjúkandi ráð um brennandi viðfangsefni á sviði efnahagsmála, fjármála, bankamála og því um líks? Þeir leita þá væntanlega ráða eins og þeir hafa vit og sinnu til. Að því er fólk í gamalgrónum flokkum varðar er þá nærtækast að fara eftir flokkslínum um viðkomandi málefni og treysta því að þar sé réttu svörin og leiðirnar að finna. Við þannig aðstæður er slagkraftur flokksræðis þeim mun áhrifaríkari en ella. Þegar málum er þannig komið má spyrja hverjir stjórni landinu í reynd.

Ein spurning blasir þá við í þessu samhengi:
Er menntunarskortur Alþingismanna á sviði "lögfræði, viðskipta, hagfræði, stærðfræði og stjórnmálafræði" og skortur þeirra á starfsreynslu í atvinnulífinu ein af grundvallarforsendum, og þar með orsökum, fyrir flokksræðinu og þrásetu fjórflokksins svokallaða á Alþingi Íslands? Eða, skiptir kannske menntun og starfsreynsla þingmanna yfirleitt litlu eða engu máli í reynd fyrir velfarnað efnahagslífsins á Íslandi?

Gæti Alþingi stýrt fyrirtæki?

Byggt á sandi

Það ætti að blasa við öllum er á horfa, leikum sem lærðum um hafnagerð með venjulega sjón, að þegar maður virðir fyrir sér loftmyndir af höfninni teknum úr suðvestri, eins og birtar hafa verið í dagblöðunum, að aur- og sandburðurinn úr ánni fer beinustu leið til Landeyjarhafnar. Straumþunginn liggur að mynni hennar í sífellu.
Hið ólánlega lágreista mannvirki ætti fremur að kalla sandgildru heldur en höfn, eins og Ómar Ragnarsson bendir á.

 

Miðað við æskilegar og nauðsynlegar forsendur um fyrirliggjandi óspillta heilbrigða skynsemi og nútímalega rannsóknartækni á grunni tilhlýðilegra gagna við val á hafnarstæði er með öllu óskiljanlegt að höfn skuli hafa verið valinn staður einmitt þarna. Það er grátbroslega fáránlegt.
Þetta mannvirki er svo sannarlega "byggt á sandi"! Hér virðist hafa verið farið fram af meira kappi en forsjá, svo undrum sætir. Að sönnu dregur það dám af blindum ruðningskrafti fljótsins sem sér um sandáfyllinguna í höfninni.

Hafi tilgangurinn með höfn þarna verið að styrkja rekstur dýpkunarskipaútgerða og tilheyrandi athafnasemi má hins vegar telja þennan ákvörðunarlega leirburð fjármálalega "tæra snilld". Eða, var reiknað með að framburður fljótsins myndi snarminnka frá og með opnun hafnarinnar?

Landeyjahöfn á röngum stað

Samfélagsmeðvitaðar stjörnur

Þetta er eitt af því frábæra við Bítlana, fyrir utan tónlist þeirra. Á miðjum ferlinum (kringum 1965) eru þeir orðnir sér vel meðvitaðir um áhrifamátt sinn. Þeir ná til fólks á heimsvísu með verkfærum sínum, hrífandi tónlistinni og mannbætandi og -frelsandi viðhorfum í hnyttnum textum.

Í stað texta um "hvolpaást", eins og Bítlafræðarinn Ingólfur Margeirsson kallaði texta fyrstu ára Bítlanna í frábærum útvarpsþáttum á RÚV, fóru að koma textar með mikilvægum fullyrðingum um samfélagið (sbr. Bítlarnir: Sagan ótrúlega. Mark Hertsgaard, Iðunn 1995, s. 135).

Hér hafa þeir greinilega beint kastljósi sínu að aðskilnaðarstefnu kynþátta sem enn var útbreidd í Bandaríkjunum og víða um heim á þessum árum og með því móti vakið athygli á henni svo eftir var tekið og í henni pælt.
Þetta er um þremur árum áður en King heldur hina eftirminnilegu ræðu sína um draum sinn um lausn fólks úr álögum samborgara sinna.

Bítlasamningur á 2,6 milljónir króna

Mikilvægi íslensks landbúnaðar

Á sama tíma og það blasir við að mannkyn skortir mat á tímum þverrandi auðlinda þá tala sumir fræðimenn og aðrir gegn hagsmunum íslensks landbúnaðar með því að tala hástöfum fyrir óheftum innflutningi landbúnaðarmatvæla; Uppátæki er myndi rústa íslenskum landbúnaði til skamms tíma litið.

Í ljósi heilbrigðrar skynsemi og sterkra vísbendinga eins og þeirra er fram koma í meðfylgjandi frétt hlýtur slík þröngsýni talsmanna óhefts innflutnings landbúnaðarafurða að teljast furðu sæta.
Það er eins og þeir gefi sér þá forsendu að ætíð yrði hægt að fá nægjanlegar og jafn góðar matvörur eftir hendinni erlendis frá. Það er af og frá!

Það verður þvert á móti "barist" um góðar matvörur í náinni framtíð. Hvers lags orðræða er það þá hjá fólki sem gefur sér fráleitar forsendur til rökstuðnings væntingum sínum um skammtímaávinning í formi lægra verðs á matvörum erlendis frá? Hvaða ástæður og hagsmunir liggja þar að baki?

Í ljósi mikilla verðhækkana á matvælum á heimsmarkaði og yfirgnæfandi líkum á vaxandi eftirspurn eftir góðum ómenguðum mat við vistvænar aðstæður ætti Þvert á móti að leggja áherslu á að efla íslenskan landbúnað sem mest og best með bættri landnýtingu til matvælaframleiðslu og renna þar með styrkum stoðum undir framleiðslu innanlands til eflingar á þjóðarhag.

Hagstæðara væri að bretta upp ermar við það og tilsvarandi verkefni sem liggja fyrir fótum okkar heldur en að láta fækkandi vinnandi hendur og hausa vinna fyrir afurðasnauðum og niðurdrepandi atvinnuleysisbótum.

Mannkynið sprengir skuldaþak náttúrunnar

Rökum firrtar vaxtahækkanir - enn

Það er eins og að bera í bakkafullan bæjarlækinn að hafa uppi enn einu sinni mótbárur við þeirri þráhyggju Seðlabankamanna að vilja hækka vexti sökum hræðslu þeirra við ofþenslu í hagkerfinu sem þeir telja líkur á nú í ördeyðunni.
Þessi fræðilega stefna þeirra, sem jaðrar við ímyndunarveiki og bókstafstrú, er þeim mun öfugmælakenndari við núverandi stöðu efnahagsmála hérlendis þar sem enn ríkir slaki í atvinnulífinu með atvinnuleysi í sögulegum hæðum, hækkuðum neyslusköttum, tekjuskatti og launaskatti (tryggingagjaldi launagreiðenda og einyrkja sem fer til greiðslu atvinnuleysisbóta) og miklum afturkipp í einkaneyslu og, ekki síst, stóraukinnu greiðslubyrði heimila og fyrirtækja vegna fjármagnskostnaðar. Hækkun vaxta við þessar aðstæður eykur fyrst og fremst kostnað heimila og fyrirtækja og dregur enn meira úr þegar stórminnkaðri neyslu- og fjárfestingagetu þeirra.

Seðlabankamenn vilja að því er virðist alls ekki viðurkenna raunveruleikann í þessum staðreyndum heldur halda rígfast í fræðilegar kenningar um "venjuleg" viðbrögð seðlabanka við yfirvofandi hættu á (of)þenslu í efnahagslífinu. Með hefðbundnum klisjukenndum "rökum" sínum fyrir vaxtahækkun í núverandi stöðu mála afhjúpa þeir veruleikafirringu sína um að það þurfi enn að þyngja róðurinn hjá skuldsettum heimilum og fyrirtækjum landsins til að koma í veg fyrir hina meintu ofþenslu í hagkerfinu. Þeir virðast byggja fremur á hæpnum væntingum sínum og getgátum um framtíðarþróun hagkerfisins á tilteknum forsendum en staðreyndum sem við blasa hér og nú.

Samtímis tala margir, ef ekki allir, pólitíkusar og skynsamir menn fyrir því að létta þurfi byrðarnar á hinum sömu til að "koma hjólum atvinnulífsins af stað" og til að forða stórum hluta almennings og fyrirtækja frá sárri neyð. Enda vita allir heilvita menn að hækkun vaxta nú myndi gera þunga lífsbaráttuna enn þyngri hjá öllum skuldurum, en lífið samsvarandi þeim mun léttara hjá þeim sem eiga sjóði í ávöxtun hjá bankakerfinu.
Þeir sem verst eru settir að þessu leyti borga þannig fyrir tilsvarandi vaxtatekjuauka fjármagnseigenda við þessar ömurlegu aðstæður.
Þetta er vægast sagt þverstæðukennt, ekki síst í ljósi þess að ríkisstjórnin segist reka jafnaðarstefnu í efnahagslegu og félagslegu tilliti.
Því má spyrja hvort Seðlabankinn sé orðinn slíkt ríki í ríkinu við mörkun efnahagsstefnu sem lætur sig fyrst og fremst hag fjármagnseigenda varða, eins og vaxtastefnan undanfarin tæplega þrjú ár vitnar um. Er þetta þá samkvæmt vilja löggjafans í landinu?

Þó má segja að Seðlabankamenn hafi rétt fyrir sér að nokkru leyti um vaxandi neyslu og kaupgetu innan samfélagsins, en það takmarkast við þá sem tilheyra best settu tekjuhópum og eignafólki landsins. Löggjafinn hefur hins vegar í hendi sér að leggja snörur sínar fyrir eitthvað af fé þeirra "til að sporna við ofþenslu" með öðrum hætti en almennum vaxtahækkunum, svo sem gegnum skattkerfið; Ef löggjafanum býður svo við að horfa.
Vaxtahækkanir auka (vaxta)tekjur þessa hóps og skerðir ekki kaupgetu fjármagnseigenda, og ýtir þannig undir kaupgetu þeirra og "ofþenslu" í hagkerfinu af þeirra völdum, þvert á yfirlýst markmið Seðlabankamanna með vaxtahækkuninni!

Auk margra annarra hefur bloggari margoft bent á rökleysuna fyrir háum vöxtum og vaxtahækkuninni eftir bankahrunið 2008 í ljósi gjaldeyrishaftanna sem þá var komið á, svo sem í pistlunum Lærdómur Seðlabankamanna og Leikur raunveruleikinn á talsmenn hávaxtastefnunnar?

Fátt réttlætir vaxtahækkanir Seðlabankans

Augljósar ástæður

Það sem haft er hér eftir Lilju Mósesdóttur um orsök viðvarandi kreppuástands hérlendis í kjölfar bankahrunsins 2008 er augljóst: Háir vextir og tilsvarandi kolröng efnahagsstefna. Um rök fyrir þeirri skoðun hefur einnig verið fjallað áður á þessu bloggi.

"Rökstuðningur" Seðlabanka Íslands fyrir hávaxtastefnunni undanfarin ár er marklaus og vitnar fremur um þekkingarleysi og dómgreindarleysi fræðinganna þar á bæ, í ljósi ríkjandi gjaldeyrishafta hér, eða makalausan undirlægjuhátt þeirra gagnvart Alþjóðagjaldeyrissjóðnum eða ríkisstjórn Vinstri grænna og Samfylkingar, augljósra umboðsmanna sjóðsins hérlendis í reynd.

Þrátt fyrir ítrekaða gagnrýni ýmissa aðila á þessa stefnu, ekki síst Lilju, fást ekki haldbær svör við ríkjandi landeyðingarstefnu stjórnvalda. Það er eins og að berja höfði við svartan marmarasteininn í Seðlabankahúsinu.
"Gamli Steingrímur" hefði sjálfur fyrir löngu verið búinn að tala sig upp úr þingsal Alþingis og út fyrir dálka fjölmiðla í gagnrýni sinni á stefnuna ef hann hefði verið í stjórnarandstöðu, enda er ekki ólíklegt að honum hefði fundist málflutningur sinn skiljanlegri þá en nú.

Vert er að benda á í þessu sambandi að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson formaður Framsóknarflokksins fjallar um ýmis atriði sem mátt hefðu fara betur í efnahagsstjórninni í grein sinni í Morgunblaðinu í dag.

Fyrir löngu síðan hefur sá hræðilegi grunur læðst að að núverandi stjórnvöld hafi ekki tilskilið vit á grundvallaratriðum efnahagsstjórnar, fremur en hrunstjórnin á sinn hátt, enda hafa margir þingmenn ekki einu sinni komið að rekstri smáfyrirtækis hvað þá meira, né byggja þeir á tilhlýðilegri menntun til landsstjórnar. Það er ekki von á góðu úr slíkum efnivið.

Ráðherrar tala í afdönkuðum pólitískum frösum og geta í dúr við það ekki hafist handa á skapandi hátt við skapandi framkvæmdir til að vinna þjóðina út úr vanda athafna- og atvinnuleysis. Þar að auki fer aðalkrafturinn hjá núverandi ríkisstjórn að því er virðist í kolrangar áherslur um brennandi víti í Evrópu og að bjarga fjármálafyrirtækjum eins og Lilja bendir á, og uppákomur og þjark í sífelldri pattstöðu mála.
Skuldaþjökuð heimili og fyrirtæki horfa vondaufum augum á þessa fjarstæðu og koma ekki svo mikið sem einu auga á skjaldborg sína í villumistrinu. Kosningaloforð stjórnarflokkanna eru nú gríni líkust.

Nú verður ríkisstjórn alþýðunnar að fara að aðhafast eitthvað af viti fyrir kjósendur sína og þjóðina alla eða að boða til kosninga að öðrum kosti. Eða, er valdaseta meginmarkmið ríkisstjórnarinnar, eins og margir væna hana um?

Fjárfestar fældir frá með háum vöxtum

Hvers vegna keypti ríkið?

Það eru allt góðar og afar gildar spurningar sem Guðlaugur Þór Þórðarson alþm. viðrar varðandi ráðstafanir ríkisstjórnarinnar og umboðsmanns hennar Seðlabankans um málefni varðandi inngrip ríkisins í að bjarga Sjóvá frá formlegu gjaldþroti.

Hitt er annað hvers vegna ríkið bjargaði Sjóvá yfirhöfuð. Fjármálaráðherrann virtist á sínum tíma, m.a. í fréttaviðtali við rúv, verja þann gjörning með því að þar með væri verið að bjarga þáverandi viðskiptavinum Sjóvá frá meintum vandræðum ef fyrirtækið yrði látið róa sinn feigðarsjó til enda. Einnig að koma með því í veg fyrir hættu á samþjöppun á tryggingamarkaðnum ef svo færi. Loks væri þetta ekki styrkur ríkisins heldur "fjárfesting" í starfandi atvinnufyrirtæki sem myndi skila sér síðar er það yrði selt. Kjósendur þögðu við þessi rök að svo komnu máli í trausti á dómgreind ráðherrans.

En, hversu gild og góð voru þessi rök ráðherrans?

Nú er komið á daginn að ekki reyndist þetta góð fjárfesting út af fyrir sig fyrir ríkið, eins og Guðlaugur ræðir um samkvæmt fréttum þar um: Ríkið tapar um 4 milljörðum króna á tiltækinu og kallar Seðlabankastjóri það góð kaup í fréttum gærdagsins á rúv, í sjálfdæmi sínu um árangur Seðlabankans við söluna á Sjóvá.
Virk samkeppnisyfirvöld hefðu væntanlega komið í veg fyrir að eftirlifandi keppinautar hefðu sópað umyrðalaust til sín gömlum viðskiptavinum Sjóváar úr þrotabúi þess í meira mæli en hægt væri við að una, þannig að ekki er hægt að segja að það hræðsluefni fjármálaráðherra hafi átt við rök að styðjast. Þvert á móti bjagaði ríkið markaðsaðstæður á tryggingamarkaði með inngripi sínu með því að bjarga fyrirtæki fjárglæframanna á kostnað þeirra tryggingafyrirtækja sem virtu leikreglur og hefðu fremur átt að fá umbun fyrir árvekni sína og heilbrigða viðskiptahætti með því að uppskera svikna viðskiptavini hins gjaldþrota fyrirtækis.
Þá hefur fjármálaráðherrann, svo ég viti til, ekki gert tilhlýðilega grein fyrir meintum "ávinningi" ríkisins eða þjóðarinnar af því að bjarga Sjóvá frá stöðvun að því er varðar önnur atriði en ætlaðan "ágóða" (sem nú reynist vera neikvæður um 33%) af fjárfestingunni sjálfri.

Hrópandi spurning liggur því í loftinu: Hvers vegna bjargaði ríkið Sjóvá?

Hæsta tilboðinu ekki tekið í Sjóvá

Um flís af kjöti og stafla af bjálkum skulda og vaxta

Það sætir furðu með hve mikilli hörku forseti ASÍ ræðst gegn viðleitni sauðfjárbænda við að bæta tekjur sínar, eins og Ásmundur Daði bendir á, en í fréttum hefur komið fram að bændur hyggist leitast við að fá meira frá milliliðum án þess að það fari samsvarandi út í verðlagið til neytenda.
Þessu virðist forseti ASÍ horfa framhjá og hótar þessum bændum því að sparka öllum þessum tekjugrundvelli þeirra undan þeim og þar með farga gjaldeyrissparandi framleiðslu og hluta gjaldeyrisöflunar þjóðarinnar, þ.e. með því að hvetja félagsmenn ASÍ til að sniðganga innlent lambakjöt.

Þar sem það er efalaust ásetningur ASÍ að bæta kjör félagsmanna sinna væri e.t.v. nær að ráðast hatrammlega gegn t.d. vaxtaoki heimila. Þar er um margfalt hærri kostnað og útgjaldalið að ræða fyrir heimilin og launþega heldur en neyslukostnaður þeirra vegna lambakjöts er.

Vill sniðganga Gylfa

Lærdómur seðlabankamanna Íslands

Furðulegar hugmyndir um að hækka stýrivexti, sem seðlabankastjóri viðrar nú í fréttum, gefa því miður vísbendingar um að hann og/eða stjórn Seðlabankans hafi ekkert lært af afleiðingum hávaxtastefnunnar sem komið var á af þeim fyrir tilstilli Alþjóðagjaldeyrissjóðsins (AGS) í kjölfar bankahrunsins 2008.
Ennfremur að fræðingar þar á bæ hafi ekki einu sinni skilið hvernig vextir virka á rekstur fyrirtækja og heimila og neytendur.
Að minnsta kosti fara þeir ekki eftir hvorki grundvallar hagfræðikenningum um mismunandi viðbrögð við mismunandi tegundum verðbólgu, eins og hagfræðingur Arion banka og Gylfi Zoëga hagfræðiprófessor benda á og útskýra, né heldur heilbrigðu innsæi.
Það ætti að vera augljóst hverjum manni að hækkun vaxta nú, þegar mikill slaki er á efnahagskerfinu og atvinnuleysi mikið og fjárfestingar í lágmarki, myndi gera erfiðan róður fyrirtækja og heimila enn erfiðari og gera út af við enn fleiri. Ef það er stefna Seðlabankans þá eru þessar ógnandi yfirlýsingar seðlabankastjóra náttúrulega skiljanlegar. 
Hækkun stýrivaxta við þessar aðstæður hefði hins vegar í sjálfu sér engin áhrif til að minnka verðbólguna, en kyndir þvert á móti undir meiri verðbólgu sem einn kostnaðaraukinn til viðbótar við aðrar kostnaðarhækkanir sem áhrif hafa á neysluvöruvísitöluna til hækkunar; Sem síðan leiðir til enn meiri hækkunar á lánum, afborgunum og vaxtagreiðslum.

Það sem skín í gegnum þessar yfirlýsinggar seðlabankastjóra er hins vegar uppeldislærdómur hans hjá AGS um umsýslu fjármagns til að efla hag fjármagnseigenda hinna meiri.
Hækkun stýrivaxta nú eflir fyrst og fremst þeirra hag, en er öllum skuldurum í óhag, bæði fyrirtækjum og heimilum landsins og þar með efnahagslífi landsins.
Þar sem gjaldeyrishöft eru í gildi eru það ekki gild rök að halda því fram að hækka þurfi vexti til að halda inneignum erlendra aðila kyrrum í íslenska bankakerfinu.
Seðlabankinn hækkaði samt stýrivexti í ofurhæðir (eftir að hafa áður hafið lækkunarferli í kjölfar hrunsins) samkvæmt tilmælum AGS þrátt fyrir gjaldeyrishöftin. Það gaf innistæðueigendunum vaxtatekjur sem sliguðum skuldurum var gert að borga í ofanálag við snögghækkaðar verðbætur lána sinna og stökkbreyttar skuldir.

Þessari viti firrtu hávaxtastefnu seðlabankamanna, lénsherra erlendra fjármálaafla, þessari aðför að skuldsettu efnahagslífi landsins, þarf að andæfa af krafti og hörku. Hvar eru talsmenn Íslendinga?

Stýrivaxtahækkanir nú gætu leitt til meiri verðbólgu