Eyðileggjandi skuldsetning og ósigrandi hagfræðilögmál

Það ætti að vera öllum skynsemi gæddum mönnum og konum morgunljóst að ef íslenska ríkið tekur á sig ábyrgð á Icesave-gjaldþrotinu, með því að ábyrgjast innistæður umframávöxtunar- og áhættusækinna innleggjenda samkvæmt fyrirliggjandi samningi og tilheyrandi lögum sem fara í þjóðaratkvæðagreiðslu 9. apríl n.k., þá hlýtur lánshæfismat ríkisins að versna umtalsvert eðli málsins samkvæmt.

Þegar hugsanlegir fjárfestar og lánveitendur íhuga að streyma fjármagni til Íslands þar sem ríkið á hlut að máli er áhvílandi ábyrgðapakki ríkisins og tekjugrundvöllur það sem upp úr stendur við mat þeirra á fýslileika þess þegar frá líður, en ekki málatilbúnaður og tilfinningamál manna í aðdraganda fyrirliggjandi skuldsetningar.
Hvaða erlendir fjárfestar ætli pæli í þeim atriðum þegar frá líður? Þegar kemur að spurningum um ávöxtun (mikilla) fjármuna skiptir væntur ávinningur af ráðstöfun þess höfuðmáli, ekki einhver tilfinningamál úr fortíðinni.

Hagfræðileg lögmál eru ósigrandi til lengri tíma litið! Menn sækja í það sem ódýrast og hagkvæmast er að öðru óbreyttu og það sem felur í sér sem minnsta áhættu. (Einhver kynni að segja að glæfralegir stjórnendur hinna föllnu einkabanka á Íslandi séu undantekningar sem "sanni" þá aðalreglu, en reyndar mætti segja í ljósi atburða í kringum gjaldþrot bankanna að þeir hafi litið á aðgerðir sínar og ráðstafanir í fjármálum áhættulitla - fyrir sig sjálfa; ábyrgðin lenti á öðrum!). Þess vegna mun raunveruleg skuldsetning ríkisins vera það sem ráðstafendur fjármagns horfa á en ekki það hversu "góðir" Íslendingar kynnu að hafa verið við erlent fjármagnskerfi með því að axla glórulausar skuldaklyfjar.
Eru Íslendingar borgunarmenn og eru fyrirtæki staðsett á Íslandi hæf til tekjumyndunar og til ávöxtunar á fjárfestingum? Það er ein meginspurningin sem "erlendir fjárfestar" munu spyrja fyrst og fremst. Þeir munu gera sínar fjármálaráðstafanir í samræmi við svörin við þeirri spurningu.

Það er hörmulegt að hér skuli hafa myndast orðræða um Icesave-málið þar sem andstæðir hópar, "Já-sinnar" og "Nei-sinnar", berjast með í mörgum tilvikum innihaldslitlum og marklitlum slagorðum, andlitsmyndum og titlum í auglýsingum, í stað þess að leggja ofuráherslu á að kryfja málið til mergjar með raunsæum rökum um meintar efnahagslegar afleiðingar af mismunandi niðurstöðum í yfirvofandi þjóðaratkvæðagreiðslu um málið.

Halda mætti að sitjandi ríkisstjórn telji alla efnahagslega framtíð Íslands hvíla algjörlega á því að Icesave-lögin verði samþykkt þótt það feli í sér umrædda stórauknu skuldsetningu ríkisins með þeim afskaplega slæmu áhrifum sem það atriði út af fyrir sig hefur. Það er í hæsta máta þverstæðukennt.
Með þessum málflutningi meðlima ríkisstjórnarinnar með fjármálaráðherrann í broddi þröngsýnnar fylkingar er jafnframt horft fram hjá þeim málum sem hafa raunverulega þýðingu fyrir fýsileik erlenda aðila að fjárfesta á Íslandi.
Lykilatriði frá sjónarhóli þeirra sem vilja fjárfesta í raunverulegri starfsemi og fyrirtækjarekstri á Íslandi snýst um hið efnahagslega umhverfi landsins, reglufestu, þjóðfélagaslegan stöðugleika og möguleika til arðsemi af rekstri. Fjármagnið sækir þangað þar sem bestar líkur eru á góðri ávöxtun, en síður þangað þar sem sífellt er verið að breyta regluverki eins og t.d. skattalögum og íþyngjandi atriðum. Slíkar breytingar "yfir nótt" geta kollvarpað forsendum rekstrar erlendra aðila (og annarra); að ekki sé minnst á áhættu vegna gengisskráningar.

Ég held að það sé yfirdrifinn misskilningur á pólitískum forsendum að fjárfestar snúi sér frá Íslandi ef Icesave-lögin verði felld, en hin hliðin á sama peningi er einnig sá yfirdrifni og þverstæðukenndi misskilningur að hingað flykkist fjárfestar ef lögin verði samþykkt með tilheyrandi skuldsetningu ríkisins.
Er ekki fremur hætt við því að aukin skuldsetning ríkisins kalli á frekari skattheimtu til að standa undir afborgunum og fæli þar með fjárfesta frá landinu og kaupmáttarlítilli þjóð? A.m.k. ef stjórn landsins verður eins og í tíð núverandi ríkisstjórnar sem virðist lítið skilja hvað atvinnurekstur snýst um og hvaða forsendur þarf til þess að hann geti blómstrað með aukinni atvinnu og hagsæld fyrir þjóðarbúið.

Ríkisábyrgðir aukast um helming

Akkilesarhæll einvaldsins

Skín kærleikur til þjóðarinnar úr þessu viti og siðferði firrta ávarpi sjálfkjörins einræðisstjóra? - sem nú er meira að segja sakaður um þjóðarmorð - gegn eigin þjóð!
Hann talar um fólk sem sé truflað af ofskynjunarlyfjum og "svikara" sem bregðist þjóð sinni. Utanaðkomandi gætu haldið að hann hafi verið að tala við sjálfan sig í spegli eftir sjálfsskoðun inn á við! Ef þjóð hans hefur skynjað sinn vitjunartíma mun það "frelsa land sitt" eins og hann vonar.

Menn benda á að enginn viti hvað taki við þegar einræðisstjórnin fellur þar sem engir stjórnmálaflokkar séu sjáanlega fyrir hendi, enda var allt slíkt bannað af einvaldinum; nú í rúmlega þrjátíu ár frá því að umrætt land var síðast "frelsað" með byltingu.
Einhvers staðar verður að byrja lýðræðisferlið og öruggt má telja að það verði ekki undir stjórn einvaldsins sem ríkir með harðri hendi með heimaöldum og dekruðum her og embættismannakerfi - meðan þjóðin sveltur og fær ekki tilhlýðilega hlutdeild í auðæfum landsins.
Í þessari kúgun felst Akkilesarhæll einvaldanna. Þegar kúgunin stendur sem hæst er neyðin næst! Einmitt þá er sultur sverfur að almenningi sökum misskiptingar gæðanna úr hendi ráðamanna og hann gerir sér grein fyrir því óréttlæti sem hann er beittur í ljósi vellystinga einvaldanna fellur blekkingavefurinn sem einveldið hefur leitast við að hjúpa þjóðina með.
Neyðin rekur fólkið til aðgerða um síðir. Þá flykkist fólkið út á göturnar til að mótmæla og menn í lögreglu og her landsins munu ekki til lengdar skjóta á eigin þjóð; einfaldlega vegna þess að með því gætu þeir óafvitandi verið að skjóta á eigin fjölskyldur og vini sem einnig eru í mótmælendahópunum.
Þess vegna eru almenn fremur en staðbundin mótmæli líkleg til árangurs af því að þá er búið að persónugera þau gagnvart handbendum einvaldsins.
Af þeirri ástæðu og snefil af siðferðiskennd munu hermenn ekki ráðast á eigið fólk, sérstaklega ef upplýsingar berast til allrar þjóðarinnar um það sem er að gerast.
Fremur munu þeir snúast gegn skaðvaldinum, hinum kúgandi einræðisstjóra.

Þverskallist kúgarinn við að leggja niður völd og hypja sig á brott meðan hann hefur möguleika á því mun þjóð hans um síðir hjálpa honum til þess. Það verður væntanlega ekki með silkihönskum.
Kúgarar falla hver um annan þveran - um síðir!

Dreifing upplýsinga nú á upplýsingaöld er ógnvaldur kúgaranna.

Gaddafi fer hvergi

Lýsandi dæmi um launastefnu

Innihald meðfylgjandi fréttar um stefnu í kjaramálum og skiljanlegt og réttmætt andóf forystumanna Verkalýðsfélags Akraness er lýsandi dæmi um það sem ég fjallaði stuttlega um nýlega um að hugsunarháttur og viðhorf í kjarabaráttu þarf að breytast í grundvallaratriðum hér á landi, sbr. pistil minn "Hugarfarsbreytingar er þörf um kjarasamninga".

Komast þarf út úr þeim vítahring hugarfarsins að ekki sé hægt eða ekki megi hækka laun eða bæta kjör með öðrum hætti hjá tilteknum hópi launþega nema það sama gangi eftir fyrir alla aðra samtímis. Slík sjónarmið, og sem hafa verið ríkjandi hérlendis undanfarna áratugi, halda í reynd launum allra niðri til lengri tíma litið miðað við það sem þau gætu verið. 
Þannig kerfi er við haldið með allsherjar samtökum atvinnurekenda og launþega þar sem stefnan virðist vera að semja um einhvers konar "meðal-samninga". Þar er gjarnan tekið mið af lægstu mögulegu kjarabótum sem byggja og taka mið af lélegustu rekstrargreinum á hverjum tíma; því sem sú atvinnugrein sem verst stendur er sögð geta "varla" staðið undir.

Í þessu skjóli skáka síðan atvinnugreinarnar og fyrirtækin með bestu afkomuna sem sleppa þar með við að hækka laun og bæta kjör í samræmi við getu sína. Þannig virðist hátta með sjávarútvegsfyrirtækin núna. Ekki er nema von að launþegar og starfsmenn þeirra fyrirtækja telji sig órétti beitta.
Í næstu umferð gæti dæmið síðan hafa snúist við afkomulega séð meðal atvinnugreina og fyrirtækja.
Þannig fengju launþegar í hverri grein, stað eða fyrirtæki, kjarabætur sínar á mismunandi tímum í misstórum stökkum. Nákvæmlega þarna liggur nauðsynin á breyttu hugarfari til kjarasamninga.
Afleiðingin er augljóslega sú að í heildarsamningum eins og hér hafa tíðkast er tilhneiging til þess að kjarabætur taki ávallt mið af lélegustu greinunum hverju sinni.
Hættan við þessa stefnu er ennfremur sú að ef samtökum launþega tekst að herja í gegn t.d. meiri launahækkanir en t.d. helmingur atvinnulífsins getur staðið undir einhverju sinni leiðir það óhjákvæmilega til ófarnaðar og kreppu og í versta falli gjaldþrots þeirra fyrirtækja. Sú afleiðing er ekki góð fyrir launþega, a.m.k. til skamms tíma litið.

Niðurstaðan af þessum vangaveltum er augljóslega sú að taka ber tillit til rekstraraðstæðna og afkomuhorfa í hverri atvinnugrein, stað eða fyrirtæki, fyrir sig við kjarasamninga.
Afleiðingin er eðlilega sú að heildarsamtök og heildarsamningar eiga ekki við, sé markmarkið að hámarka kjör launþega til lengri tíma litið og þannig að fyrirtækin lifi af til frambúðar þrátt fyrir það.

Aftur á móti er annað mál að í heildarsamtökum felst mikill samtakamáttur, að sagt er.
Það er tvíbent fullyrðing. Hún er það í orði, en er hún það á borði? Hvað sýnir reynslan undanfarið? Skynsamir launþegar á hverjum stað sjá það í hendi sér að ekki er viturlegt að herja í gegn launahækkanir sem þeir sjá að fyrirtæki þeirra getur ekki með sanngjörnum hætti staðið undir til frambúðar. Þess vegna halda þeir að sér höndum þegar þannig háttar, trúir hagsmunum sínum og fyrirtækis síns sem þeir starfa hjá.
Á hinn bóginn ber þeim hinum sömu ekki sömuleiðis að halda að sér höndum í launakröfum sínum þegar betur og vel árar hjá fyrirtæki þeirra, "vegna þess að illa árar í atvinnulífinu almennt"! Að fara fram á það er ekki réttlátt.
Mýtan eða goðsögnin sem felst í slagorðinu um samtakamátt sem tæki í kjarabaráttu hefur undanfarið snúist upp í andhverfu sína þar sem sá samtakamáttur hefur stuðlað að því að halda niðri launum launþega til lengri tíma litið og rústa þeim óburðugri fyrirtækjum sem hafa ekki getað staðið undir þeim (lágu) meðaltalskjarabótum sem þó eru herjaðar út hverju sinni. Það er því bæði launþegum og atvinnurekendum, sérstaklega hinum smærri, í hag að semja á grundvelli aðstæðna í hverju tilviki. Heildarsamtök launþega þurfa í því samhengi að fylgjast með, afla upplýsinga um atvinnugreinar og fyrirtæki og styðja við bakið á staðbundnum launþegasamtökum að því leyti með ráðum og dáð og hafa eftirlit með því að réttindi launþega og möguleikar séu ekki fótum troðnir. Áherslur þurfa þannig að breytast á vettvangi heildarsamtakanna, en með markvissum hætti.

Stefna sem tekur mið af rekstrargrundvelli fyrirtækja á hverjum "stað" er lífvænlegri til lengri tíma litið, bæði fyrir fyrirtækin í heild og launþega í heild.
Í slíkri stefnu eiga litlu fyrirtækin eða þau sem ekki eru fjárhagslega sterk betri framtíðarhorfur en í núverandi "miðjumoðs"-stefnu þar sem sterkari fyrirtækin ráða för og halda á pálmanum þegar upp er staðið og til lengri tíma litið. Kennitöluflakk fyrirtækja sem umtalað er hérlendis er ef til vill að nokkru leyti ein afleiðing af þeirri allsherjar miðjumoðs-launastefnu. 

Við erum hér að tala um upplýstar og skynsamar og réttlátar ákvarðanir, bæði fyrir alla launþega og alla atvinnurekendur á hverjum tíma til lengri tíma litið.

Vilhjálmur hótar úrsögn úr ASÍ

Kemur ríkisstjórnarforystan af fjöllum?

Halda mætti að umvandandi forsætisráðherra og fjármálaráðherra Íslands komi úr óbyggðum eftir áralanga útlegð þar, ef marka má fyrstu "óviðbúnu" viðbrögð þeirra við synjun forseta landsins á að staðfesta Icesavelögin.
Tvær skýringar geta verið á þessu viðbrögðum þeirra, en báðar eru dapurlegar og önnur þó sýnu verri en hin:

Annað hvort hafa þau verið sambandslaus á fjöllum undanfarið ár og þá einna helst í Bretlandi og Hollandi þar sem þó engin fjöll fyrirfinnast og því ekki í sambandi við þjóð sína, viðhorf hennar og vilja varðandi Icesavemálið,
eða þau hafi ekki áhuga á að láta sig sama þjóðarvilja varða, kjósendanna umbjóðenda sinna, hvorki varðandi efnislega þætti umræddra laga né það að láta þjóðina hafa síðasta orðið um hvort henni hugnist að skuldbinda sig til áratuga af vafasömum ástæðum til að greiða skuldir einkabanka; banka, sem þó fékk að starfa óáreittur við skuldsetningariðju sína um árabil án marktækra afskipta fjármálaeftirlitskerfis Íslands allt upp til ráðherra sem sumir hverjir verma enn stóla ráðherraembætta og Alþingis. Þau kveina um að "vegið sé að þingræði landsins", þar sem er hæstvirt Alþingi Íslands, en sleppa í sömu andrá að taka það fram að þing starfar í umboði kjósenda þjóðarinnar allrar, en ekki öfugt.

Þetta mál er það stórt og afdrifaríkt í sniðum sökum fjárupphæða og áhættu að ríkisstjórn og alþingismenn, sem aðeins eiga eftir að sitja í hæsta lagi hálft kjörtímabil á þingi, geta ekki leyft sér að taka einir um það ákvörðun; sem mun e.t.v. hafa landeyðandi afleiðingar marga áratugi, mörg kjörtímabil og a.m.k. heila starfsævi fram í tímann, ef ekki til frambúðar fyrir "lýðveldið Ísland".

Ákvörðunin verður því að vera í höndum þjóðarinnar sjálfrar.

Tímann fram að væntanlegri þjóðaratkvæðagreiðslu verða aðilar málsins að nýta sómasamlega til að leggja fram hlutlæg rök með og móti samþykkt á skiljanlegu máli og án hræðsluáróðurs. Það á að sjálsögðu við á báða bóga.

Eins og kom fram í umræðum í Sjónvarpinu eftir tilkynningu forsetans þá er þess að vænta að afgerandi atriði skýrist að mun á næstu 1 - 2 mánuðum varðandi endurheimtur fjár í þrotabú gamla Landsbankans. Þau atriði geta skipt sköpum varðandi mat á bæði þeirri upphæð sem líklegt er að myndi falla á íslenskan almenning verði Icesavelögin samþykkt. Þetta skiptir væntanlega miklu máli fyrir ákvörðun almennings um málið.
Hins vegar stendur áhættan um hæpnar forsendur í málatilbúnaði ríkisstjórnarinnar varðandi samþykkt laganna um gengisþróun og viðskiptajöfnuð landsins við útlönd áfram eins og óskrifað blað. Sagan undanfarna áratugi um brokkgenga gengisþróun krónunnar sem að mestu hefur legið niður á við til veikingar og halla á vöruskiptajöfnuði renna ekki styrkum stoðum undir þær forsendur.

Undrast mjög ákvörðun forseta

Forsetinn synjar ólögunum um samþykki!

Það er með öllu ótækt út af fyrir sig að almenningur sé að taka á sig þessa gífurlegu fjárhagslegu áhættu sem fylgir samþykki á Icesave-samningnum.
Þar væri verið að skuldbinda þjóðina, almenning, til margra áratuga. Ríkisstjórn sem í mesta lagi tórir í um tvö ár til viðbótar og alþingismenn sem hafa ekki lengra umboð eiga ekki að hafa leyfi til að binda almenning, íbúa og skattgreiðendur Íslands, mörg (10?) kjörtímabil inn í framtíðina og rýra við það með stórkostlegum hætti lífskjörin.
Þess vegna verður ákvörðun um þetta að fara í þjóðaratkvæðagreiðslu. Rök sumra um að ákvarðanir um ríkisútgjöld henti ekki til þjóðaratkvæðagreiðslna eiga því ekki við í svona risavöxnu máli sem hefur afleiðingar í marga áratugi eða til allrar framtíðar.

Hefur fólk ekki tekið eftir dæminu um kúgunina á almenningi á Haíti og afleiðingum hennar fyrir efnahag þess lands, eftir mergsjúgandi arðrán á þjóðinni þar í á aðra öld vegna óréttmætra skaðabótakrafna Frakklands? Efnahagur landsins er þar í rúst og var það áður en jarðskjálftinn þar rústaði það sem þó var til.

Blaðamannafundur undirbúinn

Einsleitt tónlistarofríki útvarpsstöðva

Ég tek heilshugar undir með Jóhanni G. Jóhannssyni, hinum dugmikla og færa tónlistarmanni og lagahöfundi, þar sem hann segir um álit sitt á einhæfri tónlistar- og spilunarstefnu á Bylgjunni, 365:

"Þetta fyrirkomulag hefur stuðlað að einhæfu tónlistarvali, sérstaklega á nýrri íslenskri tónlist, ásamt ofspilun ákveðinna laga sem á endanum gengur af þeim dauðum. Ég fullyrði að þetta fælir burt tónlistarunnendur sem hafa annað viðhorf til tónlistar en að hún sé uppfyllingarefni á milli auglýsinga. Tónlistarmenn hafa lengi verið ósáttir við hvernig þessum málum er háttað á Bylgjunni, þó það hafi ekki farið mjög hátt, enda ekki gott að fá tónlistarráðið upp á móti sér."

Hin einhæfa tónlistarstefna á Bylgjunni, sem lýsir sér m.a. í tiltölulega þröngu vali íslenskra tónlistarmanna, er pirrandi og umfram allt það leiðigjörn til lengdar að maður hlustar ekki á Bylgjuna. Þessi stefna ætti fyrir löngu að hafa kafsiglt Bylgjuna fjárhagslega séð ef allt væri með eðlilegum hætti, skyldi maður ætla. En, það er endalaust "dokað við" hið gamalkunna, ofspilaða og væmna.
Það er svo sem allt í lagi út af fyrir sig, þar sem útvarpsstöðin ræður vissulega lagavali sínu, Guði sé lof fyrir tjáningarfrelsið! Stöðin gerir greinilega út á meintan hóp hugsanlegra áheyrenda sem líkar það lagaval. Virðist stöðin jafnframt telja að sá hópur sé tónlistarlega séð staðnaður og vilji ekkert annað og tekur af honum það ómak að þurfa að ákveða að prófa eitthvað nýtt og þroska smekk sinn. En, svar óánægðra hlustenda, sem vita af fjölbreyttri tónlist annars staðar, er einfalt. Þetta er því ekkert vandamál ef framboð á útvarpsstöðvum er nægilegt. Þar stendur hnífurinn þó í kúnni.

Ábendingum Jóhanns G. til Bylgjunnar/365-miðla ætti hins vegar að vera tekið fagnandi þar á þeim bæ þar sem þau sjónarmið sem hann viðrar henta umfram allt til þess að auka líkur á hlustun á hinni oft á tíðum væmnu Bylgju með útvíkkuðum sjóndeildarhring.

Hitt er annað, að dagskrárgerðarmenn á RÚV ættu líka að hugsa sinn gang í þessu sambandi, þar sem allt of oft ber á einsleitri spilun þar líka. Sumir gamalgrónir tónlistarmenn sem mega muna sinn fífil fegri og frumlegri virðast eiga þar endalausa heimkomu og spilun á hverju sem gengur í tímans rás, meðan aragrúi nýrra listamanna með fersk lög og flutning eiga ekki upp á tónlistarborðið þar, hvað þá plötuspilarann.
Það mun koma að því að þessa tónlistarmenn bresti langlundargeð, undirlægjuhátt og minnimáttarkennd og krefjist þess að almennri jafnræðisreglu verði beitt á þessu sviði og allir sitji við sama borð varðandi möguleika á spilun í útvarpi allra landsmanna.

Bannar Bylgjunni að spila lög sín

Hugarfarsbreytingar er þörf um kjarasamninga

Blasir ekki við hið augljósa að allherjarviðræður launamannasamtaka við samtök atvinnulífsins í "einum pakka" er aðferð sem gengur ekki? Sú aðferð er órökræn.
Ástæðan er einfaldlega sú að mismunandi atvinnugreinar eru mismunandi vel á sig komnar efnahagslega séð á hverjum tíma. Sumar hafa meira borð fyrir báru til hækkunar launagreiðslna en aðrar, en á öðrum tíma getur dæmið hafa snúist við. Það er því vitfirring að ætla sér semja fyrir alla heildina um sömu kjarabætur samtímis og halda því fram að þá sé réttlæti fullnægt.

Það verður að brjóta þetta upp og semja um kjör á hverjum vettvangi fyrir sig. Ef samið er fyrir alla heildina um sömu kjarabætur á sama tíma rústar það einfaldlega þeim fyrirtækjum sem ekki hafa forsendur til að verða við þeim á þeim tíma. Vilja launþegar það?
Á hinn bóginn sleppa vel stæð fyrirtæki með mun minni kjarabætur til síns starfsfólks en þau gætu með réttu staðið undir. Það launafólk verður því af kjarabótum í það skiptið vegna niðurkeyrðra miðjumoðs-heildarsamninga. Vilja (þeir) launþegar það?

Við þurfum að losna út úr þeim hugsunarhætti að ef einn aðili ætti og getur með rétti fengið góða kjarabót í formi launahækkana þá eigi allir aðrir launþegahópar að fá sömu launahækkun án tillits til getu viðkomandi fyrirtækja og stofnana til að standa undir því.
Slík meðaltals-pólitík felur í sér landeyðandi stefnu sem rústar mörgum fyrirtækjum og efnahag viðkomandi starfsfólks í leiðinni, eða heldur öllum niðri í launum ella.

Þessi aðferð heildarsamninga hefur á hinn bóginn fært atvinnurekendum þá vígstöðu að geta viðhaft þá hræðslupólitík að allt fari á hliðina sökum óðaverðbólgu ef orðið yrði við "of háum" launakröfum tiltekinna hópa; á þeirri forsendu "að þá muni þetta ganga yfir allar stéttir launafólks". Viðmælandinn í þessari frétt viðhefur þau rök. Hann hefur að vísu rétt fyrir sér ef þetta myndi gerast.
Þannig er reynt að halda öllum niðri í launum, líka þeim sem með réttu hafa forsendur til þess að fá meira á tilteknum tíma.

Hver hópur launamanna verður því að semja fyrir sig til að ná raunverulegum árangri og án þess að keyra fyrirtæki sín í þrot vegna launahækkana.
Hins vegar geta hópar verið mismunandi samansettir: Þeir geta verið bundnir við allt starfsfólk tiltekins eins fyrirtækis, tiltekinnar og einsleitrar atvinnugreinar, staðar, og jafnvel afmarkaðrar stéttar launafólks sem fylgir lægri töxtum kjarasamninga starfsgreinar. En, ekki alla þjóðina samtímis!
Nema þá og því aðeins að allar atvinnugreinar blómstri samtímis og hafi því sömu forsendur til sömu kjarabóta samtímis. Það væru náttúrulega kjöraðstæður fyrir góða heildarsamninga með réttu.

Fá ekki meiri hækkanir en aðrir

Er hægt að slökkva á almennu andófi?

Málatilbúnaður sumra bandarískra stjórnmálamanna um að forseti landsins geti "slökkt á internetinu" virðist lýsa lítt dulbúinni ósk þeirra til að geta þar með dregið úr hugsanlegu andófi gegn ríkjandi stjórnvöldum þegar til slíks ástands kæmi. Sé svo lýsir það ólýðræðislegum hugsunarhætti í "landi lýðræðis og frelsis".

Í raunverulegu lýðræði er raunverulegt og skilvirkt tjáningarfrelsi. Útbreitt andóf þegnanna, að ekki sé talað um meirihluta þjóðarinnar þar að baki, kemur til vegna þess að þeir styðja ekki ríkjandi stjórnvöld í mikilvægum málum sem varða alla þjóðina, eðli málsins samkvæmt. Að ætla sér að reyna að þagga niður raddir fólksins með því að klippa á samskiptaleiðir þess eins og internetið undirstrikar vilja viðkomandi ríkisstjórnar til fara gegn vilja þess og halda völdum í óþökk þess. Hvað segja því tillögur eins og hér er um að ræða um þá sem bera þær fram?!!

Tilraunir til slíkrar þöggunar eru þó tvíeggjað vopn sem getur snúist í höndum stjórnvalda og þvert á væntingar kynt enn frekar undir óánægju fólksins og komið því út á göturnar til beinna aðgerða. Ef þjóðmálum er svo illa komið að þegnarnir una ekki lengur við það sem þeir upplifa sem kúgun af hálfu valdhafa t.d. af efnahagslegum toga og óréttlæti í skiptingu gæða lands og þjóðar þá dugir ekki að "slökkva á" interneti og öðrum fjölmiðlum. Það sýndi sig t.d. við fall Berlínarmúrsins 1989 og fall einræðisstjórna austantjaldslanda um þær mundir. Þá var internetið þó ekki komið til almennings. Fall kúgandi yfirvalda varð ekki lengur umflúið.
Svona þöggun gæti þó tafið hið óumflýjanlega og jafnvel aukið tilsvarandi hörmungar þjóðarinnar í því sambandi. Þetta gæti verið að gerast í tilteknum löndum hluta Mið-Austurlanda eins og fréttir hafa borist af undanfarna daga.
Við verðum að vona hið besta og að allt fari fram til lýðræðisáttar með friðsamlegum hætti án blóðsúthellinga. Viljum við ekki frið?!

 

Forsetinn geti slökkt á netinu

Tal í gátum utan taflborðs hins bandalagavædda heims

Hér talar Steingrímur fjármálaráðherra í gátum eins og véfréttarmiðill. Það er ekki í fyrsta sinn. Það er í samræmi við þær gerðir núverandi stjórnvalda og mikilvægra undirstofnana þeirra er þau slengja fram skoðunum sínum, ætlunarverkum og tilmælum án þess að færa fyrir þeim viðhlýtandi rök.

Helst grillir hér í þau rök fjármálaráðherra að litla og fallega íslenska krónan hafi gagnast vel til að vinna þjóðina út úr afleiðingum bankahrunsins 2008. Þar er til skamms tíma litið og bent á hefðbundnar gengisfellingar sem öflugt tæki til viðbragða þegar í óefni er komið. Ekki beint uppbyggileg stefna til lengri tíma litið!
Hann sleppir því hins vegar að ræða um hvaða þátt litla og fallega og ofurviðkvæma og tilfinningaríka íslenska krónan átti ásamt handónýtu og blekkingarkenndu "eftirlitskerfi" hins opinbera í þeirri atburðarás sem leiddi til hrunsins. Að óbreyttu mun sagan endurtaka sig. Hverjir vilja það?

Á sama hátt lætur hann sem fyrr hjá líða að tefla fram öðrum valkostum sem hann ef til vill álítur hentugri og farsælli en aðild að ESB. Hverjir eru þeir þá?
Telur hann ef til vill eins og svo margir áberandi og rakalitlir og úrræðalausir úrtölumenn um ESB-aðild að hag smáríkisins Íslands í heimi stórþjóða og ríkjabandalaga, sem í vaxandi mæli munu takast á um þverrandi auðlindir heimsins þar sem öllum brögðum er beitt, sé betur borgið utan allra mögulegra bandalaga? Telur Steingrímur ráðherra að stórbandalögin láti sig hag smáþjóðar utan þeirra einhverju skipta, ættbálkaþjóðar sem bíður örlaga sinna ein sér í gósenlandi sínu varnarlaus og vinalaus og utan mikilsmetandi efnahagsliðsheilda? Höfum við ekki þegar fengið þráan smörþefinn af viðhorfum erlendra ríkja til Íslands sem það er ekki í viðeigandi liði með?
Hvað heldur fjármálaráðherra að utangátta Ísland eitt og sér hafi þar helst að vopni í hinum harða heimi? "Tæra snilld" og blekkingarmátt ofurfólksins sem þar býr í fiskibeinsturni sínum?!

Þær spurningar sem hér eru viðraðar hefði hinn snjalli "fréttmaður" átt að knýja svör við hjá hinum tungulipra ráðherra, en hann hefði allt eins getað látið ráðherrann tala í símsvara til beinar endursagnar úr því að hann hafði ekki tilburði til að ganga á ráðherrann með skýringar og ábendingar um hver stefna hans væri nákvæmlega í þessu máli. Svona vinnubrögð eru ekki ný af nálinni hér. 
Hvar vill Steingrímur skipa Íslandi á ofangreindu taflborði hins bandalagavæðandi heims?
Vill hann og ráðvilltir föðurlandsvinir taka Íslandspeðið af taflborðinu fyrirfram?
Þetta verða eftirgangssamir fréttamenn að fá á hreint hjá stjórnvöldum og málsmetandi aðilum á sviði þjóðmála.
Við þolum ekki meira bull og blekkingar, né moðreyk og ráðvillu í húsum ráðamanna.

Afstaða til ESB-aðildar óbreytt

Við ætlum að vinna

Eitt sinn hugleiddi ég það í sambandi við þátttöku íslenska handboltaliðsins í fjölþjóðlegri keppni í Evrópu að ekki væri nóg að ætla að "gera sitt besta", eins og tönnlast er á í vinsælu lagi.
Slík yfirlýsing felur nefnilega einnig í sér afsökun fyrir tapi ef illa fer.

Það sem þarf til að höndla réttan og markvissan vinningsanda og -vilja er einbeittur ásetningur um að vinna sigra. Menn þurfa því að gera það upp við sig og setja sér það mark að ætla að vinna, en ekki "bara" að "gera sitt besta". Slíkt viðhorf á náttúrulega við um hvaða fyrirtæki, uppátæki eða áætlun sem er. Hér er hins vegar ekki verið að viðra hroka.
Þessar pælingar urðu mér að yrkisefni og gerði ég texta við eigið lag um baráttuanda liðsheildar eins og íslenska handboltaliðsins í keppni eins og HM.

"Einka"-útgáfu af laginu er að finna hér á tónlistarspilaranum mínum.
Nafn þess er að sjálfsögðu "Við ætlum að vinna", en það er einnig að finna í sömu útsetningu á rafrænni útgáfu af "plötu" minni Lífsins gangur, sem ég setti á gogoyoko-tónlistarvefinn 2009.

Slóðin á lagasafn mitt á gogoyoko er hér:

http://www.gogoyoko.com/#/artist/KrisJons

Við landslið okkar í handbolta segi ég: Til hamingju með sigrana og baráttuandann. Sú kveðja nær einnig til fjölskyldna þeirra og vina sem að baki búa!

Ekkert annað en sigur gegn Íslandi