Um hornsteina í stjórnarskrá fullvalda Íslands

Frábært var ávarp forseta Íslands við þingsetningna.

Þar benti hann m.a. á þá gömlu hornsteina sem standa sem höggnir í stein í stjórnarskrá Íslands og sem fullveldi landsins byggir á og landsstjórnin hefur byggt á sem grundvelli við stóra sigra á fjölþjóðlegum vettvangi og gegn yfirgangi erlendra þjóða, svo sem við langvinna en farsæla útfærslu landhelginnar út í 200 sjómílur og nýlega er þjóðinni var forðað frá martraðarkenndri ógn Icesave-skulda einkabanka sem erlendar þjóðir og meira að segja sumir ráðvilltir alþingismenn ásamt þáverandi ríkisstjórn vinstri manna og fleiri vildu ranglega leggja á þjóðina eftir bankahrunið 2008.
Þingfréttamaður rúv var þó ekkert að segja frá þessum mikilvægu þungavigtaratriðum í ræðu forsetans í hádegisfréttunum, heldur frá einhverjum útfærsluatriðum í væntum kosningum um hugsanlegar stjórnarskrárbreytingar sem liggja þó alls ekki fyrir.

Varar við breytingum á stjórnarskrá

Gáttir flóttamannahjálpar Íslands

Mér virðist að forsætisráðherra vor hafi tekið svipaðan pól í hæðina í þessum málum og ég ýja að í pistli mínum fyrr í dag, sbr. Miskunnsami Miðnæturkúrekinn. Þetta þarf að gaumgæfa mjög vel með áhrif á íslenskt samfélag til lengri tíma í huga þar sem m.a. þarf að huga að menningarlegum og félagslegum atriðum.

Við megum ekki láta leiðast út í sömu félagslegu forarpytti og nágrannaþjóðir okkar hvað málefni innflytjenda varðar, hvað svo sem einfaldur hugsunarháttur í anda "miskunnsama miðnæturkúrekans" stendur til og kallar á að gert sé hér og nú með með opna arma og Ísland upp á gátt.

Gáttir flóttamannahjálpar Íslands geta verið af hjálplegri og margskonar toga öðrum en einungis þeim að stefna fjölda flóttamanna hingað til lands, eins og mér sýnist forsætisráðherra benda á. 

Talan 50 var aldrei föst í hendi

Miskunnsami Miðnæturkúrekinn

Ég sá kvikmyndina The Midnight Cowboy (TMC, frá 1969) í Sjónvarpi rúv í gærkveldi 4.9.2015, með Jon Voight og Dustin Hoffman í aðalhlutverkum. Einhvern veginn hefur það atvikast svo að ég hafði aldrei séð hana áður og er það með ólíkindum.

Ekki er að furða að kvikmyndin hafi unnið til þriggja Óskarsverðlauna á sínum tíma, auk þess að vera tilnefnd þar til fjölda annarra verðlauna. Meðal annars voru báðir aðalleikararnir tilnefndir sem besti karlleikari í aðalhlutverki, og það verðskuldað. Á Óskars-hátíðinni 1970 vegna mynda frá 1969 fékk hún sem sé verðlaun fyrir „Besta kvikmyndin“, „Besti leikstjórinn“ og „Besta handrit“.
Þarna keppti hún m.a. við „grín“-hasarkvikmyndina „Butch Cassidy and the Sundance Kid“ sem að vonum var einnig tilnefnd til margra verðlauna auk annarra góðra.
Þá finnst mér einnig athyglisvert að TMC hafði þá verið flokkuð sem X-mynd, þ.e. ekki sýningarhæf fyrir fólk yngra en 18 eða 21 árs. Ekki er það furða þar sem stungið er á ýmsum viðkvæmum þjóðfélagsmeinum og tabúum og fordómum sem þá voru ríkjandi í Bandaríkjunum og víðar, og eru jafnvel enn.

Það sem mér finnst einna athyglisverðast við TMC á heildina litið er persóna Joe Buck sem Jon Voight leikur, þ.e. persónueinkenni hans sem koma fljótlega og sífellt betur í ljós í viðbrögðum hans við nýjum og óvæntum aðstæðum.
Þrátt fyrir hans persónlegu drauma um fjárhagslega velmegun sem í upphafi hvöttu hann til að leita á nýjar slóðir „hinum megin við girðinguna“ þar sem hann telur „grasið grænna“, í stórborginni New York fremur en í heimabæ sínum einhvers staðar „hvergi“ í Texas, þá er hann í eðli sínu fljótur að fórna eða fresta uppfyllingu þeirra drauma í staðinn fyrir hjálp við aðra. Jafnvel þá sem svíkja hann og pretta og hafa af honum fé vegna þess hve auðtrúa hann er og ætlar engum illt að fyrra bragði vegna eigin eðlislægu góðmennsku; Hann kemst yfirleitt alltaf við þegar hann upplifir og skilur eymd þeirra og fyrirgefur þeim þá eða hjálpar eftir efnum og aðstæðum fremur en að hefna sín eða láta þá eiga sig.
Hann fórnar meira að segja fjárhagslegum „frama“ sínum, sem hann loks eygir innan seilingar, fyrir félaga sinn sem í upphafi samskipta þeirra hafði þó blekkt hann lúalega og miskunnarlaust. Síðustu peninga sína notar hann til að kaupa lyf og föt handa honum og fara síðan af stað með hann úr kuldanum í New York í hlýjuna suður í Flórída, draumalands félagans. Út í óvissuna þar sem hann hugðist breyta lífsstíl sínum til að sjá þeim félögunum báðum farborða.

Í þessari sögu í TMC finnst mér afar skýr og greinileg skírskotun til hinnar áhrifamiklu dæmisögu um „Miskunnsama Samverjann“ sem frá er greint í Nýja testamentinu (Lk 10.29-37). Varla getur verið tilviljun að þessi magnaða kvikmynd skuli vera valin til sýningar í Sjónvarpinu einmitt nú þegar þar og víðar er með ýmsu móti hvatt til samhygðar með flóttafólki úti í heimi og rekinn sterkur áróður fyrir móttöku á því hérlendis án þess að búið sé að ræða hvernig að því skuli staðið.
Spurningin er þó hverjum eigi helst að hjálpa og hvernig og hvar svo að raunverulegu og góðu gagni komi. Óðagot og skammtímahugsun mega ekki verða til þess að stundarfriður í samviskunni verði keyptur dýru verði með ósætti og ófriði í samfélaginu í kjölfarið og til lengri tíma litið.

Fóru yfir stöðu flóttamannamála

Hvaða hagsmunir vega þyngst?

Alþingi og ríkisstjórn þurfa meðal annars að pæla í og svara eftirfarandi spurningu:

Hvaða hagsmunir eiga að tróna ofar í forgangsröð Íslands þegar á reynir varðandi hvers kyns átök erlendra ríkja þeirra í millum?:

1) Hagsmunir Íslands og íslenskrar þjóðar, eða

2) hagsmunir annarra ríkja vegna aðildar Íslands að milliríkjasamningum sem Ísland hefur einhvern tímann áður gerst aðili að og sem geta verið andstæðir íslenskum hagsmunum.

Hér koma til álita bæði hagsmunir til skamms tíma litið og hagsmunir til lengri tíma litið.
Mikið veltur á því að hagsmunirnir séu greindir og metnir rétt, bæði í sögu og samtíð.

Ísland móti sína eigin stefnu

Þjóðernishyggja eða heimavarnarhyggja

Halda mætti að Eiríkur Bergmann prófessor álíti sig hafa hið eina sanna sjónarhorn um innflytjendamál og fjölmenningu og heimamenningu í málatilbúnaði sínum, eða þá að fréttaveita mbl.is haldi að svo sé. 
Í viðtengdri frétt virðist prófessorinn fyrst og fremst fordæma eða hneykslast á því hversu ríkan þátt umræða og stefnumörkun um innflytjendamál spiluðu í nýafstöðnum kosningum í Danmörku til danska þjóðþingsins og sérsaklega úrslitum þeirra og að það endurspegli hættu á öfgakenndri eða varasamri "þjóðernishyggju". Ekki er rætt um að úrslit kosninganna kunni að hafa endurspeglað viðhorf Dana til þess sem þeir gætu haldið vera aðsteðjandi ógn í samfélagi sínu í ljósi reynslu sinnar.

Ætla mætti að prófessorinn vilji láta að því liggja að Danir og fleiri Norðurlandaþjóðir séu að verða Hitlers-nasisma og ógnandi útþenslustefnu að bráð þar sem haft er eftir honum í fréttinni að "uppgangur þjóðernishyggju" sé "áhyggjuefni" sökum "forsögunnar". - Er eitthvað vit í slíkum málflutningi? Er hér verið að kenna það sem kalla mætti heimavarnarhyggju eða ást á eigin menningu og samfélagi við stríðsógnandi nasisma Hitlers?
Er það ekki enn meiri "barnaskapur" að loka augunum fyrir aðsteðjandi ógn heldur en að ræða ekki um innflytjendavandamál og stefnu?

En, hvað segja fleiri en Eiríkur Bergmann um hylli Danska þjóðarflokksins hjá dönskum kjósendum í nýafstöðnum þingkosningum þar í landi? Einhverjir sem ekki eru heillaðir af óreiðukenndri innrás fjölda innflytjenda eða (efnahagslegra) flóttamanna með framandi menningarhefðir sem gætu ógnað rótgróinni heimamenningu og heimabrag og velferðarkerfi.

Hvers vegna fær mbl.is ekki fram fjölbreyttari rökstuddar skoðanir fleiri málsmetandi manna um þessi mál?

Uppgangur þjóðernishyggju áhyggjuefni

Afvegaleidd umræða

Stjórnarandstaðan virðist leitast við að umsnúa orðræðunni frá kostum og miklu fleiri göllum við inngöngu Íslands í ESB yfir í það hvort almenningur, lýður lands, eigi að ráða að stofni til í lýðveldi. Það er ekki spurningin.

Umræða hefur að miklu leyti horfið frá umfjöllun um skýrslu Hagfræðistofnunar um stöðu aðlögunarferlisins yfir í eitthvað allt annað. Um leið er verið að tefja þingið frá umfjöllun um brýn efnahagsleg mál hér og nú sem eru mikilvæg fyir almenning í landinu.

Fólk hefur látið afvegaleiðast gegn eigin hagsmunum sökum óprúttinna forkólfa og talsmanna stjórnarandstöðunnar, ekki síst það sem hefur látið blekkjast af mótmælendahirð stjórnarandstöðuflokkanna til að mæta með þeim á Austurvöll til "að mótmæla" í nýliðinni viku. Margir virtust vera að mótmæla einhverju allt öðru heldur en Já- eða Nei-ESB.

Vonandi fer þessari herleiðingu ESB-umræðunnar að linna og þingmenn og fjölmiðlar að ræða um inngönguumsókn Samfylkingar og VG í ESB, kosti hennar og galla fyrir hagsmuni Íslands. 

Skýrslan rædd á nefndarfundi

Gjaldmiðill eða vaxtaokur

Hver er hinn raunverulegi skaðvaldur í íslensku efnahagslífi: Gjaldmiðillinn eða hreint og klárt vaxtaokur? Þarf ekki að huga að samfélagslegum stöðugleika í heild fremur en "fjármálalegum stöðugleika" fyrir fjármálafyrrtæki og lánveitendur?

Samtök atvinnulífsins segja að raunvaxtamunurinn á Íslandi samanborið við viðskiptalönd okkar upp á þrjú prósentustig (3%) sé vegna gjaldmiðilsins. Það svari til um 150 milljarða króna á ársgrundvelli. Það sé sú byrði sem íslensk fyrirtæki og heimili verði að “bera af íslensku krónunni”.

Hvernig væri að Seðlabankinn lækkaði stýrivexti sem þessu nemur og bankakerfið lækkaði vaxtamun sinn tilsvarandi til að ná fram hliðstæðum áhrifum?! Í kjölfarið myndi fylgja að fjárfestingar innanlands tækju þá kröftuglega við sér, en hátt vaxtastig hér hefur vegið þungt við að halda fjárfestingum niðri undanfarin ár.
Hvers vegna er ekki búið að drífa í þessu fyrir áralöngu síðan?
Þarf virkilega nýjan seðlabankastjóra og nýja peningastefnunefnd (eins og haft er í flimtingum í fréttum) til að bregðast við þessu vaxtaokri með viðeigandi hætti?

Málið er, að líkt og menn tala um að gæta þurfi að "fjármálalegum stöðugleika" í efnahagslífi landsins þá er ekki síður mikilvægt að huga að efnahagslegum stöðugleika heimila og almennra fyrirtækja jafnt og fjármálafyrirtækja og lánveitenda, til að stuðla með því að samfélagslegum stöðugleika í heild.

Bera 150 milljarða aukakostnað

Samningurinn 100.000 blaðsíður

Það hefur alltaf legið fyrir í umræðunni um umsókn Samfylkingar og Vinstri grænna að Evrópusambandinu (án umboðs þjóðarinnar) að um væri að ræða aðlögunarferli en ekki samningsferli. Á það hafa ESB-Já-sinnar ekki viljað hlusta, þó það standi skýrum orðum í lítilli klausu í umsóknargögnum ESB og margsinnis hefur verið á það bent. 

Samningurinn sem umsóknarsinnar hafa kallað eftir hefur þannig alltaf legið fyrir. Þeir sem hafa viljað "skoða í pakkann" hafa alltaf getað það einfaldlega með því að lesa þær rúmlega 100.000 (hundrað þúsund) blaðsíður sem lög og reglur ESB spanna. Það er allt fyrirliggjandi, eðli málsins samkvæmt.

Engar varanlegar undanþágur

Hvaða fáni? Hvaða skel? Hvaða bjáni? Hvað ég vel?

Fáni blaktir við hún.

Tákn um eignarhald og aðild.

Yfirlýsing.

Enda aðalsmerki allra fána.

En, hvað sé ég? 

Fallegur er fáninn?

Fer hann þjóðum vel?

Bölvaður er bjáninn

sem búa vill í skel?

Spurningar kalla á svör, ekki satt?

Hvers konar fáni fer þjóðum vel?

Hvers konar skel er bjánaleg og hver ekki?

Hvað vel ég?

En, hvað er um að velja?

Skiptir það kannske ekki máli?

Bara tilfinningar?

Hvað ræður á endanum? 

Og hver? 

48,5% vilja ljúka viðræðum við ESB

Augljós galli við Schengen

Það er ekki að ástæðulausu að Danir vilji halda uppi lágmarks landamæraeftirliti. Það sýnir inngróinn galla við Schengen-fyrirkomulagið sem var algjörlega fyrirsjáanlegur.
Að vísu er sá kostur við fyrirkomulagið að vöruflæði gengur hraðar milli samliggjandi landa þar sem eftirlit er lítið eða ekkert. Á því út af fyrir sig hagnast viðkomandi fyrirtæki, en skattborgarar landanna borga fyrir með auknum löggæslukostnaði og þurfa að þola hærri glæpatíðni vegna smygls og frjáls flæðis glæpamanna milli landa með feng sinn og vélabrögð. Það er fráleitt að Dönum eða öðrum löndum, sem vilja verjast glæpamönnum og varningi þeirra, sé meinað að sporna við ófögnuðinum með eðlilegu landamæraeftirliti.

Öllu glórulausari er þó þátttaka Íslands í Schengen þar sem ekki er um að ræða bílaumferð yfir landamærin eins og á meginlandinu, þannig að þau rök um hraða í fólks- og vöruflutningum eiga ekki við hérlendis á eyjunni. Persónulega hef ég ekki merkt aukinn hraða við að komast inn og út úr löndum í Evrópu eftir að Ísland gekk í Shcengen. Til hvers er Ísland þá að kalla yfir sig frjálst flæði óæskilegra atriða? - Að ekki sé talað um kostnað við þátttökuna á alþjóðlegum flugvöllum Íslands.

Í þessu samhengi hefur þátttaka Íslands aðeins létt á ágangi smyglara og eiturlyfjabraskara og annars afvegaleidds fólks í öðrum löndum Evrópu. Það gagnast viðkomandi löndum, en ekki Íslandi.

Augljóst brot á Schengen-sáttmála