Deep Purple í Rokki

Það er dapurlegt að horfa á eftir góðkunningjum sínum, miðlurum eyrnaormanna, sem sett hafa mark sitt á tónlistarhlustun og -upplifun manns á ævinni. En, þetta er lífsins gangur og sígildu verkin þeirra lifa áfram meðan tónlist verður miðlað.

Platan Deep Purple in Rock (1970) markaði viss tímamót í minni tónlistarupplifun þá loks að ég komst í tæri við hana, en það var heilu ári síðar (ásamt Aqualung með Jethro Tull sem ég sömuleiðis missti óafvitandi af í heilt ár, en það er önnur saga).
Orgelsólóin hans Jon Lord á plötunni voru nýstárleg á þessum tíma, sérstaklega "sándið" og hljómflæðið sem honum tókst að gusa út úr Hammondinum sínum, sbr. t.d. í intróinu á laginu "Living wreck". Það er hliðstætt hver sem er að fara að gjósa. Auk hraðra sólóa með tilheyrandi fingrafimi á nótnaborðinu gat hann einnig töfrað fram af list dulmagnaða stemningu með einföldum og lágstemmdum laglínum eins og í upphafi "Child in time". 

Það er samt heildarmyndin af hljómsveitinni allri sem situr eftir, þar sem Jon Lord var umvafinn hópi snillinga hverjum á sínu sviði. Jon Lord var hluti af "gömlu" Deep Purple og saman sköpuðu þeir hina eftirminnilegu töfra. Það liggur við að ég sé enn með hellu fyrir vinstra eyranu eftir tónleika sem ég fór á með þeim í KB-Hallen í Kaupmannahöfn 20. mars 1972, en þar var stuð. Það kom skemmtilega á óvart áratugum síðar að upptaka einmitt af þeim tónleikum gefin út á myndbandi - sem mér og áskotnaðist mér til mikillar ánægju.

Jon Lord úr Deep Purple allur

Athugasemdir

[hilmar jónsson, 16.7.2012 kl. 21:35]

Það small allt saman hjá þessu bandi.

Frábær rödd Ian, ótrúleg snill Blackmore og svo Hammond traktorinn Lord.

[Óskar Aðalgeir Óskarsson, 16.7.2012 kl. 22:50]

Þarna er horfinn einn af þeim mönnum sem höfðu mikil áhrif á rokkið,hvernig hann blandaði klassískri tónlist í rokkið var einstakt á þeim tíma. Snillingur er horfinn úr þessu lífi.

[Kristinn Snævar Jónsson, 16.7.2012 kl. 23:22]

Já, Óskar, eins og t.d. í orgelkaflanum í intróinu í upphafslagi umræddrar plötu, "Speed King". Þar finnst mér örla á tilvísun í alþekkt stef Beethovens áður en hasarinn byrjar.

Síðan eru t.d. einnig tilvísanir í klassíkina í "rúllandi-niður-brekku" krúsídúllunum í meistaralegu orgelsólóinu í "Highway Star" á plötunni Machine Head (sem þeir voru að kynna í bland á tónleikunum 1972). Þannig mætti lengi telja.